Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1952. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες αλλά από πολύ νέος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, τη δημοσιογραφία και τις Γραφικές Τέχνες. Από το 1972 ως σήμερα εξέδωσε οχτώ ποιητικές συλλογές, ένα βιβλίο αφηγημάτων, έναν τόμο δοκιμίων και δύο ταξιδιωτικά βιβλία. Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρα, δοκίμια και κριτικά σημειώματα στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Το Βήμα από το 1991. Από το 1983 ως το 1988 διέμενε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης και στη συνέχεια αρχισυντάκτης της καθημερινής ελληνοαμερικανικής εφημερίδας Πρωινή στη Νέα Υόρκη. Το 1996 ήταν επιμελητής (General Editor) του Φακέλου Υποψηφιότητας (Gandidature File) με τον οποίο η Αθήνα κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια, συμπόσια, φεστιβάλ και ποιητικές αναγνώσεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Από το 1996 ως τον Μάιο του 2001 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Συγγραφέων (European Writers' Congress). Ποιήματα και πεζογραφήματά του μεταφράστηκαν σε δεκατρείς γλώσσες.

Εργογραφία

ΠΟΙΗΣΗ
Μετοικεσία, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1972, σελ. 32.
Ανιχνευτές, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1974, σελ. 40.
Alone (ποιήματα στον Ε.Α. Poe), Αθήνα, Αστήρ, 1975, σελ. 32.
Τέφρες, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1980, σελ. 48.
Έδαφος, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1981, σελ. 48.
Καταγωγή, Αθήνα, Εστία 1984, σελ. 64.
Οι κήποι της Σελήνης, Αθήνα, Ρόπτρον, 1990, σελ. 48.
Χώμα από ουρανό (ποίηση 1983 - 1995), Αθήνα, Πατάκης, 1996, σελ. 160. ISBN : 960-360-904-8

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

Φάσματα φθοράς, (αφηγήματα), Αθήνα, Καστανιώτης, 1994, σελ. 112
ISBN 960-03-1191-9
Το ρόδο και ο λωτός (οδοιπορικό στο Πεκίνο), Αθήνα, Πατάκης, 1995,
σελ. 284. ISBN 960-360-526-3
H κοίτη του χρόνου, (τόποι, πόλεις, άνθρωποι), Αθήνα, Πατάκης, 1999,
σελ. 480. ISBN 960-378-212-2

ΔΟΚΙΜΙΟ
Η κρίση και η καταστολή, Αθήνα, Νεφέλη, 1986, σελ. 192.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ (επιλογή)

Γερμανικά

Anastassis Vistonitis, Wellen des schwarzen Meeres, Gedichte. Ubersetzt von Dadi Sideri-Speck. Verlag Im Waldgut.

Αναστάσης Βιστωνίτης, Κύματα της Μαύρης Θάλασσας, μετάφραση Ντάντη Σιδέρη Σπέκ, εκδόσεις Waldgut, σελ.48.


Ο ποιητής
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ

Με τη Μετοικεσία (1972), που τη δημοσιεύει ακριβώς στα είκοσί του, ο Αναστάσης Βιστωνίτης εμφανίζει τα ειδοποιά εκείνα στοιχεία που θα αποτελέσουν στα επόμενα χρόνια το ποιητικό του στίγμα. Κοντά στην ευκρινώς ρυθμική αντίληψή του για τη γλώσσα, παρουσιάζεται μια διαδοχή εικόνων που συμπληρώνουν, η μία με την άλλη την κοσμολογική περιμετρική του. Και την ονομάζω "κοσμολογική" την περιμετρική, γιατί συνήθως αναπαριστάνει στο προσκήνιο του ποιήματος ένα σύμπαν που μοιάζει με αντανάκλαση, εφιαλτική ή δαιμονική, του σύμπαντος το οποίο από πριν έχει σχηματιστεί στη φαντασία του ποιητή.
Το ότι τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 70 παρουσιάζεται στην ποίηση του Βιστωνίτη ένα σύμπαν που οι συντεταγμένες του δεν θα υποστούν στη συνέχεια σημαντικές παρεκκλίσεις, αυτό έχει οπωσδήποτε μια σημασία. Οι μικρές παρεκκλίσεις δείχνουν την ύπαρξη ενός πλούσιου και συνεκτικού στα συστατικά του βιωματικού κοιτάσματος, κάτι που σε ένα δεύτερο επίπεδο διαμορφώνει με τρόπο διαρκή και καθοριστικό το φρόνημα του ποιητή για τον κόσμο, δηλαδή τη στάση του ως προς τα νοήματα της αρχής και του τέλους των πραγμάτων, αλλά και ως προς το τι ο ίδιος, μέσω των διαφόρων προσωπείων που χρησιμοποιεί, φρονεί για όλα. Ας πούμε λοιπόν, κάπως μαξιμαλιστικά, ότι η ανεξάλειπτη παρουσία ενός σύμπαντος αφιλόξενου, απειλητικού, απάνθρωπου, στο οποίο περιφέρεται η εκάστοτε περσόνα του Βιστωνίτη, όντας σε καθεστώς συνεχούς εξορίας, είναι μια κατάσταση πραγμάτων που διατρέχει το σύνολο του έργου του.
Είναι ευνόητο, κατά συνέπεια, ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων επηρεάζει τους θεματικούς άξονες της ποίησής του, όπως, συνάλληλα, το συναισθηματικό βάρος που φέρουν οι λέξεις και οι φράσεις ή οι εικόνες του ποιήματος. Και παρά το ότι υπάρχει, ιδιαίτερα στις συλλογές της δεκαετίας του 80, μια διακύμανση ως προς τη σύνταξη του ποιητικού λόγου, από τη μεγάλη πυκνότητα που συναντούμε στην Καταγωγή (1984 ίσαμε τη λυρική πλαστικότητα των Κήπων της Σελήνης (1990), το βίωμα ή ο βιωματικός πυρήνας παραμένουν τα ίδια. Ανάλογα μπορούμε να πούμε και για τις συλλογές της προηγούμενης δεκαετίας, του 70.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από την εποχή ακόμα που έγραφε τα ποιήματα της Μετοικεσίας έως πρόσφατα σχετικά, όταν έγραφε τους Κήπους της Σελήνης, επανέρχονται κοινοί τόποι αξιοπαρατήρητοι σε διαδοχική εξέταση των φάσεων ενός ποιητικού έργου. Υπάρχουν, για παράδειγμα, ποιήματα διαμαρτυρίας, αντιπροσωπευτικά μιας πολιτικής κρίσης, που παραμένει σε ένταση, τη στιγμή μάλιστα που πολλοί από τους συνομηλίκους του έχουν στραφεί (στις δεκαετίες του 70 και του 80) σε μια μινιμαλιστική εσωστρέφεια.
Αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ότι η βιολογική ωριμότητα δεν συνετέλεσε σε μια λιγότερο οργισμένη στάση απέναντι σε ό,τι απειλεί τον άνθρωπο. Αυτό που αιμοδοτούσε το νεανικό φρόνημα στους Ανιχνευτές (1974) ή αργότερα στις Τέφρες (1980), εξακολουθεί να αποτελεί κινητήρια δύναμη στις πρόζες της Καταγωγής (1984). Η περσόνα που συνήθως εμφανίζεται μιλώντας πρωτοπρόσωπα και που μεταφέρει, υποτίθεται πιο αδιαμεσολάβητα, τη φωνή το ίδιου του ποιητή, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη διαδρομή της σε χώρους κλειστούς, σκοτεινούς, σε τόπους τερατογενέσεων για τους οποίους είναι γόνιμη η ρομαντική φαντασία. Όμως, η εξοικείωση με το άξενο των πόλεων του κόσμου, με τη σπαραχτική μοναξιά των κατοίκων τους, δεν σημαίνει και τη συμφιλίωση με ό,τι τους απειλεί, τους εξευτελίζει και ποδηγετεί τη μοίρα τους. Ούτε φυσικά σημαίνει την αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της εφηβικής καθαρής ματιάς, τη μνήμη της αθωότητας, την πάντοτε εναργή πρώτη, παρθενική ψαύση ενός κόσμου που εξακολουθεί να μην έχει χάσει την παραμυθητική του γοητεία καθώς διαπλέει τη φαντασία του ποιητή.

Αλέξης Ζήρας
Κριτικός λογοτεχνίας

Μετοικεσία, Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1972. Σελ. 32

Με εξαίσια βιαιότητα μπαίνει στον ποιητικό μας χώρο ο Βιστωνίτης: ανοίγεις το βιβλίο του κι αισθάνεσαι στο πρόσωπό σου άνεμο καθαρό υπαρξιακής ορμής, μια νιότη ολόρθη που με λόγο συνειδητό πλάθει την ποίηση…
Τα ποιήματα του Βιστωνίτη, όσο κι αν μας φέρνουν στο νου μεγάλους αγγλοσάξονες ποιητές, σφραγίζονται από αυθεντικά προσωπικά βιώματα και του ανοίγουν ένα δρόμο λαμπρό. Και μόνο με το τελευταίο ποίημα του βιβλίου του, την Ars Poetica στο χέρι, ο Βιστωνίτης δικαιωματικά παίρνει θέση διακεκριμένη ανάμεσα στη νέα ποιητική γενιά και γίνεται υπόδειγμα δουλειάς σοβαρής…

Κώστας Τσιρόπουλος
Συγγραφέας
Περιοδ. ΕΥΘΥΝΗ, Νο 17, Μάιος 1973.

Ο κ. Βιστωνίτης είναι ένας νέος ποιητής που έχει όμως μιαν ωριμασμένη συνείδηση και γλώσσα. Στο βιβλίο του, από την άποψη της γλώσσας, δεν θα βρει, ακόμη κι ο ποιο κριτικός αναγνώστης, τίποτα περιττό. Ο ποιητής ξέρει το ειδικό βάρος της καθεμιάς λέξης και ξέρει, ακόμη, να δημιουργεί με τη λιτότητα μιαν αναμφισβήτητη υποβολή.
Ο κ. Βιστωνίτης δεν έχει καμιά σχέση με τον υπερρεαλισμό, ούτε με τον -συνηθέστερο στην εποχή μας - μεταϋπερρεαλισμό: είναι συγκεκριμένα τραγικός, άξιος (αν θα αποδειχθεί πλούσια η φλέβα που άνοιξε μέσα του) να συνεχίσει τη γραμμή του Σεφέρη, πιο διαπλατυσμένη, γιατί εδώ, στο νέο ποιητή, είναι φανερή και μια απερίφραστη αποδοχή του "εσύ".

Κ.Μ. Μερακλής
Καθηγητής Παν/μίου Ιωαννίνων
Περιδ. ΚΡΙΤΙΚΑ ΦΥΛΛΑ, Νο 10
` Ιούλιος 1973

Ανιχνευτές Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1974. Σελ. 40

Με το δεύτερο βιβλίο Ανιχνευτές Ο Αναστάσης Βιστωνίτης δικαιούται να καταλάβει μια σημαντική θέση ανάμεσα στους ποιητές της γενιάς του '70. Η φωνή του σαν τη φωνή του λύκου ή μάλλον της λύκαινας, αγωνιώδης και μακρινή ακούγεται ανάμεσα από βουνά και από παγωμένες ερημιές σαν μια τρομακτική άρπα θανάτου. Με βαθιές ρίζες στην πρώτη μεταπολεμική γενιά,
ο ποιητής οργανώνει το πρόσωπό του και τον υπαρξιακό του φόβο άλλωστε, μέσα από τη μνήμη των νεκρών, μέσα από μεταφυσικά τοπία σκοτεινά και φωτεινά, δολοφονικά και στοργικά, άσπρα και μαύρα…

Βασίλης Στεριάδης
Ποιητής
ΧΡΟΝΙΚΟ '74, εκδ. Γκαλερί ΩΡΑ, Αθήνα 1975

…κάθε εικόνα που παραθέτει ο ποιητής είναι πηγαία, συγκεντρωτική΄, δημιουργική. Κεντρίζει τη φαντασία. Ανοίγει τους δρόμους της υποβολής μέσα από τους οποίους κυκλοφορεί η πραγματική ποίηση. Η σκέψη τυλίγεται εξάλλου με το αίσθημα και αποκτά μιαν οργανική ύλη που επιτρέπει το ποιητικό άνοιγμα διευρύνοντας αδιάκοπα τα όριά του…

Γιώργος Μουρέλος
Καθηγητής Παν/μίου Θεσ/κης
Περιοδ. ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, Νο 231-232, 5-61974

Τέφρες. Θεσσαλονίκη, Νέα Πορεία, 1980. Σελ. 48

…Είναι πρώτα απ' όλα ένας σεβασμός της γλώσσας, όπως το φανερώνει μια οικονομία στη χρήση του αφηρημένου ουσιαστικού και του επιθέτου, που τότε μόνον δικαιολογούνται, όταν εικονογραφούν με την ένταση μιας κοινής, στην συγκεκριμένη για όλους σημασία της, λέξης μια πραγματικότητα που την έχει διαβάλει και συχνά ακυρώσει η ανα τους αιώνες γύρω απ' αυτήν ποιητική φλυαρία. Και η γλώσσα αυτή ντύνει βιώματα πλούσια, προσωπικά, με την έννοια ότι έχουν εκτραφεί μέσα σε συνθήκες που θα μπορούσε να ήταν του καθενός, αν αποσπούσε αυτός τον εαυτό του από κείνες που αναπόφευκτα θα του τύχουν.
Υπάρχει στις Τέφρες μια συνείδηση δραματική που δεν εξαρτά από τίποτε την ύπαρξή της, συνείδηση κυκλική ενός δράματος που παίζεται χάρη στις πληγές που ο ίδιος ο νους επισωρεύει, χάρη στη δομή αυτή καθαυτή του κόσμου και της ιστορίας…

Θανάσης Νιάρχος
Ποιητής, δοκιμιογράφος
Περιοδ. Η ΛΕΞΗ, Νο 4, Μάιος 1981

…Ο Βιστωνίτης δεν είναι ο έγκλειστος ποιητής, που κατατρύχεται μόνον από τα προσωπικά του προβλήματα, αλλά ο νέος άνθρωπος που βγαίνει έξω στην πόλη, να τη γνωρίσει και να γνωριστεί, να ζήσει το δούναι και λαβείν μαζί της, να παίξει με τη μέρα και τη νύχτα της. πως, όμως, όταν βλέπει την πόλη του να φθείρεται, να γερνάει και να μαραζώνει; Γιατί η πόλη δεν είναι για τον ποιητή ένα εξωτερικό σύστημα πραγμάτων ή μόνον ένας τόπος διαμονής κι εγκατάστασης, αλλά ένα συνεχές παρόν και γίγνεσθαι, είναι ο χώρος όπου ταυτίζεται μαζί του, όπου αναπτύσσεται κι εξελίσσεται η βιολογική και πνευματική του ζωή, κι αυτή η πόλη τον πληγώνει θανάσιμα και τον εξουθενώνει.

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου
Συγγραφέας, ποιήτρια
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21-1-1982

Καταγωγή Αθήνα, Εστία, 1984. Σελ. 64

…Ο λόγος διακόπτεται όπως στο σπασμό και την τρέλα. Η σύνταξη μετακινείται συνεχώς. Οι λέξεις παρατάσσονται πρώτα κι ύστερα αναπηδούν μέχρι την κάθετη εφόρμηση στα πλέον ασπόνδυλα σημεία της γλώσσας· παράλληλα, οι μικρές προτάσεις ραπίζουν τον αποδέκτη τους. γι' αυτό και τα ποιητικά κείμενα του Α. Βιστωνίτη είναι ανάγκη να διαβαστούν γοργά, απνευστί ει δυνατόν, έτσι ώστε να αναδείξουν την ταραχή της φωνής που τα στηρίζει.
Η Καταγωγή είναι ένα χρονικό καθημερινού θανάτου. Το ζήτημα δεν είναι να συγκατανεύσουμε στη βιοθεωρία της αλλά να εξετάσουμε πως τη διεκπεραιώνει ποιητικά. Και από αυτή την άποψη νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο διακριτό αλλά και δραστικό και ακαριαίο…

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ 1985

Χώμα από ουρανό. Αθήνα, Πατάκης, 1996. Σελ. 160 ISBN: 960-360-904-8

…Από την Μετοικεσία ενός ποιητή που είναι μόλις είκοσι χρονών αλλά ήδη εκπληκτικά ώριμος, ως την Καταγωγή του 1984, σχεδιάζεται η διπλή κίνηση - φυγή και επιστροφή που συχνά επικαλύπτουν η μια την άλλη -μιας ολόκληρης γενιάς. Υπάρχει στον Βιστωνίτη μια πίκρα, ένας πόνος, μια άρνηση, και μια ποιητική πυκνότητα, μια ακτινοβολία εικόνων, μια ευλύγιστη και διαυγής μουσικότητα, που θυμίζουν πολύ δυο από τους δασκάλους του στην ποίηση: τον Θέμελη και τον Σεφέρη…

Michel Volkovitch
Νεοελληνιστής, συγγραφέας
Από την ανθολογία Ποιητές της Θεσ/κης
(Εκδ. Περιοδ. ΤΡΑΜ, 1990)

…οφείλουμε να πούμε ότι αυτή η γενναιότητα να αποδέχεται ως τόπο καταγωγής του μια έρημη χώρα, κάνει το Βιστωνίτη να πιάνει το νήμα μιας παράδοσης της ποιητικής περιπλάνησης, τόσων και τόσων που έζησαν και δαιμονίστηκαν από το ρομαντικό ανέφικτο. Ποια είναι η πατρίδα του Poe, λ.χ., του Rimbaeu, του Hoelderlin, του Blake, αλλά και του Σολωμού ή του Κάλβου, για να θυμηθούμε τα δικά μας μέτρα;

Χωρίς να έχω ασφαλώς την πρόθεση να κάνω αφελείς και ευκαιριακές συγκρίσεις, θα αποτολμούσα την άποψη ότι η πατρίδα κάθε ρομαντικής συνείδησης είναι το ίδιο ουτοπική, όσο ουτοπικός είναι ο τόπος καταγωγής του Βιστωνίτη…

Αλέξης Ζήρας
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, Νο 217, Μάρτιος 1997

Η κρίση και η καταστολή. Αθήνα, Νεφέλη, 1986, σελ. 192

…Με αποκλειστικό αντικείμενο την ελληνική και ξένη λογοτεχνία ο ποιητής καταθέτει μια εκτεταμένη σειρά στοχασμών για το έργο του Χάξλεϋ, του Όργουελ και του Μπέκετ.
Επιλέγοντας ως σταθερό κριτήριο την οργανική σχέση του έργου τέχνης με τη ιστορία ο δοκιμιογράφος δεν πλησιάζει τυχαία τους τρεις προηγούμενους συγγραφείς. Επισημαίνει την κριτική του Χάξλεϋ στον επιστημονικό ορθολογισμό της εποχής, εντοπίζει την αρνητική προφητεία του Όργουελ και ερμηνεύει τον ερημικό κόσμο του Μπέκετ.
Ο Αναστάσης Βιστωνίτης καλλιεργεί την αξία της ουσιαστικής συζήτησης (εκείνης που σταθερά επιζητούσε ο Μονταίν) και του δημιουργικού διαλόγου. Η συμβολή του είναι, οπωσδήποτε, δραστική και αναμφίβολα αναγκαία…

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 2-12-1986

Το ρόδο και ο λωτός. Αθήνα, Πατάκης, 1995 σελ. 284 ISBN: 960-360-526-3

Πρόκειται για ένα είδος αφηγηματικού δοκιμίου που αγκαλιάζει ιστορικά και πολιτισμικά σύνολα - χωρίς να κουράζει με παράθεση ιστορικών στοιχείων αντλημένων από εγκυκλοπαίδειες και εγχειρίδια - επιχειρεί, με διακριτικότητα και τόλμη, συγκρίσεις, ανάμεσα στην κινέζικη κουλτούρα και τη δυτική, σύντομες αλλά εύστοχες τομές στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Κίνας, ζωντανά σκίτσα που αποτυπώνουν νοοτροπίες και συμπεριφορές ανθρώπων διαφορετικών από εμάς κι εν πολλοίς αινιγματικών για μας.

Σπύρος Τσακνιάς
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ Ιούνιος 1996

…Το συγγραφέα τον γνωρίζαμε ήδη ως ποιητή, πεζογράφο και δοκιμιογράφο. Στην τελευταία του κατάθεση ο Βιστωνίτης συναιρεί αρμονικά και τις τρεις αυτές θητείες του στη γραφή. Ιστορία, πολιτική, νοοτροπίες, τέχνη συνυφαίνονται με σκέψεις του Κάφκα, του Μαλρό, αλλά και του Μάο ή του Λι Χο. Κι έτσι το ταξίδι γίνεται πορεία ενδοσκόπησης…

Μισέλ Φάις
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 14-7-1996

…Τα Θερινά Ανάκτορα και η πλατεία Τιανανμέν, το μαυσωλείο του Μάο αλλά και το Μέγα Σινικόν Τείχος, η συζήτηση με έναν κομματικό ή με κάποιους ποιητές, οι θάλασσες και τα ποδήλατα που ξεχύνονται στον Πεκίνο και τα τραύματα της αποικιοκρατίας, η φιλοσοφία των Κινέζων και οι ομοιότητές της με εκείνη των προσωκρατικών, ανοίγουν ένα ολόκληρο κόσμο. Και χάρη σ'αυτό το γλαφυρό, χορταστικό και καθόλου φολκλόρ βιβλίο, η μνήμη και η σκέψη του Ρόδου της Δύσης, συμπληρώνεται με τη σοφία και τη Λήθη του Λωτού της Ανατολής…

Μικέλα Χαρτουλάρη
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 16-2-1996

Η κοίτη του χρόνου Αθήνα, Πατάκης, 1999. Σελ. 480
ISBN: 960-378-212-2

Η Κοίτη του χρόνου είναι ένα βιβλίο εύληπτο και πολύπλευρο. Νοσταλγικό και σκληρό, ονειρικό και περιπετειώδες, άλλοτε αργοκίνητο και άλλοτε χειμαρρώδες, πότε αναβράζον και πότε νηφάλιο.

Δημήτρης Καλοκύρης
Ποιητής, πεζογράφος
Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 20-2-2000

…Η ασταμάτητη βροχή στο υγρό και ταυτόχρονα μυθικό τοπίο των βορειοανατολικών παρυφών της χώρας μας, μαζί με την ακατάληπτη επίσκεψη του αναπότρεπτου θανάτου θα χαράξουν ανεξίτηλα το μικρό παιδί που ήταν τότε ο αφηγητής. Έτσι, όταν αργότερα θα ξεκινήσει τα μακρινά ταξίδια στους άγνωστους τόπους που επισκέπτεται, στόχος του δεν είναι η τουριστική περιδιάβαση αλλά η ποιητική σύλληψη της ψυχής των ανθρώπων, των πόλεων και των πολιτισμών…

Ελισάβετ Κοτζιά
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 7-11-1999

…Στην Κοίτη του χρόνου ο Αναστάσης Βιστωνίτης επιστρατεύει όλες του τις ιδιότητες του πεζογράφου, του ποιητή, του στοχαστή και δοκιμιογράφου. Θέτοντάς τις σε οργιαστική κίνηση, φτάνει στο αποτέλεσμα μιας - κάποτε πληθωρικής - γραφής, τη γοητεία της οποίας είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς..

Τάκης Μενδράκος
κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΑΥΓΗ, 31-10-1999

Ποίημα από τη συλλογή Χώμα από ουρανό

Ε U R Y D I K E

Ohne den Wind der die Ebene
ausfegt, ohne das verschlafene
Buhnenbild das sich dem Dunkel zuneigt,
ohne die Baume die Persephones
Erscheinung verzaubern
und dieses Kristall das funkelt,
das Gefangnis des Feuers,
das Auge der Materie,
werde ich ein Haus bauen
mit Blick auf den Sonnenuntergang,
einer Tur die sich dem Sommer zuwendet,
mit einer marmornen Offnung
fur die Beschworungen der Nacht
und die blinde Zauberin
die gelenkt wird von dem Gebot
das die Sterne regiert.

Ein letztes Mal will ich mich wiegen
wahrend das Land versinkt.

Meine Stimme werde ich nicht mehr horen
und das Lied wird
mein dunkelster Traum sein -
ein Fluss aus Haar
und Windflugeln.

Der, den ich geliebt habe, wird mein Schatten,
das Gewand das mich begleitet.
Sein Light wird meine Augen verhullen
dass ich den Drachen der Selene nicht sehe.

Den Augenblick soll ich halten
wo ich zu einer Halfte mitten im Ubergang
und zu der anderen auβerhalb sein werde
dort wo die Zeit sich versteinert.

In diesem Reich werde ich nicht wieder sein;
nur meine Stimme, eine schwarze Taube,
wird das dunkle Siegel fallt,
bevor ich die tiefen Wasser hore.

Wenn die Traume wahr sidn,
werden der staub und der Regen
mein silbernes Kleid nicht beruhren,
das den Glanz des Messers hat
und die Ewigkeit des Felsens.

Hier wer de ich nur meinen Namen behalten
wie ein altes, ewig junges Symbol;
bevor ich ein Schatten unter den Schatten werde,
werde ich mit meinem Bild auf den Tag zielen,
werde ich mit meinem Bild den Wind schlagen,
und mein Lied wird ungebrochen bleiben,
es wird eine groβe Brucke aus Light beuen
dass der den ich geliebt habe, hinunter und dann
zu den Sternen
hochsteigh.

Ich bin Eurydike,
Bild des Vergangenen,
ein Gesicht das dauernd flieht,
der vollkommene Spiegel.