ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Ορδόλης

Βιογραφικό Σημείωμα

Η Ευγενία Φακίνου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1945. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε γραφικές τέχνες και αρχαιολογική ξενάγηση. Εργάστηκε μερικά χρόνια σε περιοδικά ως γραφίστας.
Το 1975 δημιούργησε το "αντικειμενοθέατρο" Ντενεκεδούπολη (ένα πρωτότυπο κουκλοθέατρο από πεταμένα αντικείμενα, κυρίως ντενεκεδάκια), που αγαπήθηκε πολύ από τα παιδιά και εξακολουθεί να παίζεται από θιάσους και σχολεία. Έγραψε και εικονογράφησε 17 παιδικά βιβλία, που έχουν κυκλοφορήσει σε 300.000 αντίτυπα.
Το 1982 έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα "ΑΣΤΡΑΔΕΝΗ", που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και από το 1990 γράφει μόνο για ενήλικες. Τα μυθιστορήματά της κάνουν πολλές επανεκδόσεις (400.000) αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε αρκετές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, ουγγρικά, ολλανδικά, δανέζικα, σερβικά και ιταλικά).
Μια θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος "Το Έβδομο Ρούχο", ανέβηκε το Μάρτιο του 2001 σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας, με εξαιρετικούς συντελεστές.

Εργογραφία

Μυθιστορήματα

1. Αστραδενή. Αθήνα, Κέδρος, 1982, σελ. 250, ISBN: 960-04-0027-Χ,
(22 εκδόσεις, 90.000 αντίτυπα).

2. Το Έβδομο Ρούχο. Αθήνα, Καστανιώτης, 1983, σελ. 130, ISBN: 960-03-0139-5,
(25 εκδόσεις, 55.000 αντίτυπα).

3. Η Μεγάλη Πράσινη. Αθήνα, Καστανιώτης, 1987, σελ. 170, ISBN: 960-03-0057-7,
(40 εκδόσεις, 85.000 αντίτυπα).

4. Γάτα με πέταλα. Αθήνα, Κέδρος, 1990, σελ. 160, ISBN: 960-04-0311-2,
(10 εκδόσεις, 30.000 αντίτυπα).

5. Ζάχαρη στην άκρη. Αθήνα, Καστανιώτης, 1991, σελ. 280, ΙSBN: 960-03-0794-6,
(22 εκδόσεις, 50.000 αντίτυπα).

6. Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1994, σελ. 170, ISBN: 960-03-1179-Χ, (19 εκδόσεις, 40.000 αντίπυτα).

7. Εκατό δρόμοι και μία νύχτα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1997, σελ. 260. ISBN: 960-03-1835-2, (10 εκδόσεις, 25.000 αντίτυπα).

8. Τυφλόμυγα. Αθήνα, Καστανιώτης, 2000, σελ. 300, ΙSBN: 960-03-2678-9,
(14 εκδόσεις, 30.000 αντίτυπα).

Μεταφράσεις

Στα αγγλικά

Astradeni, μτφ. από Η.Ε. Criton, Αθήνα, Κέδρος, 1991. ΙSBN: 960-04-0483-6
The Seventh Garment, μτφ. από Εd Emery. Serpent's Tail 1991. Σελ. 128. ΙSBN: 1-85242-186-Χ

Στα γερμανικά

Astradeni, μτφ. από Niki Eideneier και Ursula Wuckel, Koln, Romiosini, 1986. Σελ. 195. ISBN: 3-923728-26-3

Das siebte gewand, μτφ. από Karin Wilfling. Koln, Romiosini, 1988. Σελ. 130. ISBN: 3-923728-37-9.

Στα ρώσικα

Αστραδενή, 1987. Σελ. 232

Στα ουγγρικά

Csillaghullas Athenban, μτφ. από Antigone Szabo. More Konyvkiado, 1990. Σελ. 216. ΙSBN: 963-11-6562-0

Στα ολλανδικά

De grote groene, μτφ. από Hero Hokwerda. Groningen, Styx Publications, 1995. Σελ. 112. ΙSBN: 90-72371-95-Χ

Ηet zevende kleed, μτφ. από Hero Hokwerda. Groningen, Styx Publications, 1996. Σελ. 81. ΙSBN: 90-5693-004-4

Meropi was het voorwendsel, μτφ. από Julia Happer. Groningen, Styx Publications, 1998. ISBN: 90-5693-004-4

Στα γαλλικά

La septieme depouille, μτφ. από Marie - Claude Cayala. Paris, Editions Climats, 1991. Σελ. 160. ISBN: 2-907563-32-7

Στα δανικά

Astradeni, μτφ. από Sysse Engberg. Forlaget Gionis, 1998. Σελ. 148 ΙSBN: 87-90713-00-1

Στα ιταλικά

Cento Strade e una note, μτφ. από Gabriella Macri. Crocetti 2000. ISBN: 88-8306-031-8

Κ. Chryssomalli - Henrich
DIE SCHRIFTSTELLERIN EVJENIA FAKINU

Evjenia Fakinu gehort der literarischen Frauengeneration an, die nach dem Sturz der Militarjunta 1974 die griechische Literatur inhaltlich und erzahltechnisch revolutioniertc. Ihr politisches Puppentheaterstuck Die Blechstadt, eine Persiflage auf den amerikanischen Einfluβ in Griechenland wahrend der Diktaturjahre, war ein Dauerbrenner, und nicht nur solange es aktuell war, weil es dem Volksgefuhl eine literarische pointe voll Lyrik und Humor lieferte. Den Ubergang von der Kinder - zur Erwachsenenliteratur schuf E. Fakinu mit dem ausgezeichneten Roman Astradeni, der sich den Problemen der Binnenmigratio as der Sicht eines Iljahrigen Madchens widmet. Die Auseinandersetzung mit dem harten Leben in der Hauptstadt bildet die schmerzvolle Identitatssuche des Kindes und wird - dem kindlichen Horizont entsprechend - in tadelloser Diktion realisiert. Die besondere Empfindsamkeit der Verfasserin der Stellung der Frau gegenuber, die schon im tragischen Ende der Astradeni ihren Ausdruck fand, erkennen wir in allen ihren sieben nachfolgenden Romanen. Ihre Thematik kreist immer wieder um diesen neuralgischen Punkt der modernen Gesellschaft, die sich im Umbruch zwischen traditionellen Rollenschemata und neuen Identitatsdefinitionen qualt. Soziale und politische Kritik dringen dennoch diskret und mittelbar bis zum Leser, durch die unkommentierte, nackte Selbstdarstellung der Frauenfiguren. Dies hangt mit Fakinus Erzahltochnik zusammen, die einen offenkundigen, allwissenden Erzahler vermeidet und staft dessen den figuren das Privileg der Artikuliening durch den inneren Monolog erleilt. Hinzu kommt ihre eigenwillige und phantasicvolle Rezeption des antiken Mythos, dem sie neue Aspekte, oft ungeahnte feminine Zuge abgewinnt. Dem mythos entnimmt Evjenia Fakinu die symbolische Kraft des Archetypischen, um damit ihren Texten eine Tragweite zu verlcihen, die den ersten realistischen Rezeptionsschritt uberwindet. In der Erbfolge der Moderne integriert sie in ihre Texte Aspokte der Tiefenpsychologic, der Traume, ubersinnliche Phanomene, die in ihrer ausgewogenen Mischung die poetische und spirituelle Atmosphare ihrer Romane ausmache: E. Fakinu ist in Griechenland par excellence die Vertreterin des magischen Rcalismus.
Im Siebten Gewund kampfen drei Frauengenerationen ihren Uberlebensund Selbstfindungskampf, jede mit ihren Mitteln, durch die soziale und politische Geschichte des Landes, die mittelbar aber keineswegs zu kurz vorkommt. In Das weite, grune Meer laβt die Autorin ihre Heldin durch das winterliche Griechenland auf der Suche nach dem eigenen Ich, das im burgerlichen Familienmilieu arg unterdruckt worden war, wandern, und as ihrem Zufluchtsort den Kopf der jugendlichen Medusa. Symbol der weiblichen Kreativitat, retten. Die Kunst der Worte wird auch im nachsten Roman, Meropi war nur ein Vorwand, durch den Kunstgriff der Verdoppelung der Erzahlerin, die sich zwar am Ende in die 24 Buchstaben des griechischen Alphabets auflost, als Schablone-Doppelgangerin aber uberlebt, gerettet. In den nachsten Romanen laβt Fakinu den Mythos und die Magie etwas zurucktreten und dem realistischen Element breiteren Raum. So z.B. in Zucker beiseite, wo eine Gruppe alterer Menschen ihre neue Identitat in diesem Lebensalter zu ermitteln versucht, und die nicht verwirklichten Traume als Theaterstucke auffuhrt - mit todlichem Ausgang. Die Verauβerung, der traditionellen kulturellen Werte prangert die Autorin im Roman Hundert Wege und eine Nacht an, wahrend sie in ihrem vorlaufig letzten Roman Blinde Kuh die recht komplizierte Beziehung eines Ehcpaares zueinander und zu dessen Hausangestellten durch eino raffinierte und gelungene psychologische Studie darstellt.
Die romane von Evjenia Fakinu weisen ein interessantes Zeitgeflecht auf, indem sie in mosaikartiger Technik den leser sparsam mit Informationen speisen und die Spannung geschickt aufbauen. Sparsam und schlicht, der jeweiligen Figur immer sehr uberlegt angepaβt, ist auch die Sprache von E.F., die uns bis jetzt Bucher geschenkt hat, in welchen Thematik und Erzahlkunst in einem harmonischen Ganzen abgerundet werden.

Kyriaki Chryssomalli-Henrich, Literaturwissenschaftlerin

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία της
ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)

Το έβδομο ρούχο, μυθιστόρημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1985. σελ. 130 ISBN: 960-03-0139-5

…Είναι μια παράφορη καταγραφή των παθών των γυναικών κατά τη διάρκεια ενός αιώνα πολιτικής βίας. Για τις μεγαλύτερες γυναίκες, το οικογενειακό τυπικό είναι ο δικός τους τρόπος να συμφιλιωθούν με τους θανάτους και τους θρήνους. Η αποξένωση της Ρούλας απ' αυτά έχει δύο όφεις. Απ' τη μια διαθέτει μεγαλύτερη αντοχή αλλά απ' την άλλη έχει λιγότερη κατανόηση. Είναι ικανή να μείνει αδιάφορη μπροστά σ' ένα κόσμο που για τις μεγαλύτερες γυναίκες ήταν τραγικός.

David Buckley
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. THE OBSERVER, 17-11-1991

Έβδομο ρούχο

Θα μπορούσε κανείς ν' απαιτήσει απ' το ΕΒΔΟΜΟ ΡΟΥΧΟ μερικές φορές, μια δομή περισσότερο εύκαμπτη κι ελαστική απ τα Φοκνερικά τεχνάσματα των εσωτερικών μονολόγων, όμως τα χάσμα μεταξύ παράδοσης και σύγχρονης ζωής είναι αποτελεσματικά δοσμένο μεσ' απ΄ την εναλλαγή των γεμάτων πάθος τόνων της Δήμητρας και των κυνικών τόνων της Ρούλας (η ίδια αντικείμενο του σεξ, θύτης και θύμα μιας ληστρικής κοινωνίας). Η Φακίνου όπως κι άλλες γυναίκες συγγραφείς (η Αλγερινή Ντζαμπάρ, η Ιρανή Ντανσβάρ, η Χιλιανή Αλλιέντε) μοιάζει να γέρνει την πλάστιγγα της συμπάθειας προς το παρελθόν, ξαναζωντανεύοντας τη σιωπή του και δικαιώνοντας τις ατραγούδιστες ηρωικές γυναίκες του στον γραπτό λόγο.

Aamer Hussein
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. THE TIMES LITERARY SUPPLEMENT, 27-12-1991

Η μεγάλη πράσινη, μυθιστόρημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1987. Σελ. 170 ΙSBN: 960-03-0057-7

…Αθροίζοντας την αξία της προσφοράς της Ε. Φακίνου, μπορούμε να πούμε απερίφραστα πως κάθε βιβλίο της είναι και μια κατάθεση στη νεοελληνική μας πεζογραφία.
"…Το μυθιστόρημα της Φακίνου είναι γροθιά στις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας, ενώ παράλληλα είναι ο αγώνας της σημερινής γυναίκας να δοκιμάσει τις δυνάμεις της χωρίς δεκανίκια κι εξαρτήσεις. Τελικά θα τα καταφέρει. Αρκεί να τολμήσει. "Η Μεγάλη Πράσινη" είναι ένα έτοιμο σχεδόν σενάριο για ταινία. Πριν τη δείτε στις οθόνες, διαβάστε την. Σπάνια απολαμβάνετε τέτοια βιβλία.

Ηρακλής Παπαλέξης
Δντής περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, 29-7-1987

Η μεγάλη Πράσινη

…στη "Μεγάλη Πράσινη", η κεντρική γυναικεία φιγούρα ξεκινάει, έστω και αργά, έναν επίπονο αγώνα να ξαναβρεί τα όνειρά της και τη χαμένη της ταυτότητα…
…Με θελκτική αφηγηματική ροή, με τη ρευστότητα του χρόνου και την αέναη παλινδρόμηση από το πραγματικό στο φανταστικό, η Ε.Φ. παγιοποιεί ένα ύφος, χαράζει μία δική της πεζογραφική γραμμή και μια δική της μυθολογία που, αν κρίνει κανείς από τις πολλαπλές εκδόσεις των έργων της, έγινε πλατειά αποδεκτή…"

Τάκης Μενδράκος
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 8-10-1987

Γάτα με πέταλα, μυθιστόρημα. Αθήνα, Κέδρος, 1990. Σελ. 160. ΙSBN: 960-04-0311-2

…μετά τη Μεγάλη Πράσινη η Ε. Φακίνου πραγματοποιεί μια ριψοκίνδυνη (;) αλλαγή πορείας, η οποία όμως έχει θετικά αποτελέσματα. Και ένα από τα πιο θετικά στοιχεία στο νέο της ύφος, απούσης της ποιήσεως, είναι το χιούμορ. Παρ' όλη τη σοβαρότητα του θέματος, τη θλίψη θα λέγαμε, που προκαλεί η συνείδηση μιας τέτοιας πραγματικότητας, το βιβλίο στέκεται και γοητεύει ακριβώς εξαιτίας αυτής της λεπτής ειρωνείας, που υποσκάπτει τις όποιες πράξεις των ηρώων, που τους στιγματίζει αδιόρατα και που τους κάνει ευάλωτους στον "κακοπροαίρετο" αναγνώστη. Σ' αυτό το χιούμορ με το οποίο παρουσιάζεται η πραγματικότητα και σ' αυτή την ειρωνεία, έγκειται και όλη η ανατρεπτική διάθεση της συγγραφέως. Η άποψή της είναι σαφής και καταδικαστική για όλα τα συμβάντα. Απλώς δεν εμπεριέχει κανένα ίχνος διδακτισμού, καμία πρόθεση κατήχησης. Η καταγγελία της ενσωματώνεται στην περιγραφή των γεγονότων με ειρωνική χροιά, στην ψύχραιμη καταγραφή που ακριβώς σοκάρει τον αναγνώστη…

Τιτίκα Δημητρούλια
Κριτικός λογοτεχνίας, μεταφράστρια
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Αρ. 249, 31-10-90

Ζάχαρη, στην άκρη, μυθιστόρημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1991. Σελ. 280 ISBN: 960-03-0794-6.

…οι υπερβάσεις και οι ανατροπές υλοποιούνται με ξεχωριστή τεχνική δεινότητα. Έτσι δεν είναι παράξενο που η Ε.Φ. θεωρείται ως συγγραφέας ποιότητος, που παράλληλα μπορεί να αγγίζει κι ένα πλατύτερο κοινό μέσων αναγνωστών…"
"…Έτσι τολμώ να δηλώσω ότι το "Ζάχαρη στην άκρη" γρήγορα θα γίνει μια ακόμα επιτυχία - ποιοτική όσο και εμπορική - καθώς διαθέτει πλούσιο μύθο, κυκλικούς ήρωες, ζωντανή αφήγηση και πρωτότυπη υπέρβαση της πραγματικότητας…"

Μάνος Κοντολέων
Συγγραφέας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 26-5-1991

Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα, μυθιστόρημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 1994. Σελ. 170. ΙSBN: 960-03-1179-Χ

"…Η Φακίνου χρησιμοποιεί απλώς προσχηματικά τη φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος, με τις ιχνηλασίες, τους μάρτυρες κλπ. Σημασία γι' αυτήν "δεν έχει η κανάτα αλλά το νερό". Το κείμενο λοιπόν αναπτύσσεται σαν η απόδειξη ή η επιβεβαίωση του λογοτεχνικού κοινού τόπου που ορίζει το ταξίδι σαν ισοδύναμο της απόλαυσης και της γνώσης, άρα της ζωής. Σαν να έχουμε λοιπόν μια εν συνόψει χερσαία Οδύσσεια, σαφώς καθοδηγημένη από την καβαφική "Ιθάκη", μια από τις ισχυρότερες και ωραιότερες πραγματώσεις του εν λόγω λογοτεχνικού τόπου…"

Παντελής Μπουκάλας
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11-11-1994

Η Μερόπη ήταν το πρόσχημα

"…Οι γυναικείες υπάρξεις και οι μυθικές προεκτάσεις τους είναι οι εμμονές της Φακίνου, που τις παρακολουθεί σε μια ακόμη περιπλάνηση στον ίδιο τόπο. Συμπληρωματικοί χαρακτήρες, που αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο από τον τρόπο της αφήγησης. Η συγγραφέας φαίνεται πως διασκεδάζει, ισορροπώντας ανάμεσα στο ρομαντισμό του ονείρου και το σκληρότερο ρεαλισμό. Σκηνές ιδανικής ομορφιάς περιγράφονται με ακρίβεια, δίπλα σε άλλες που, αν και προκαλούν αποστροφή, αποδίδονται με σχεδόν νοσηρή πιστότητα…"

Μάρη Θεοδοσοπούλου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΠΟΧΗ, 29-5-1994

Αστραδενή, μυθιστόρημα. Αθήνα, Κέδρος, 1982. Σελ. 250. ΙSBN: 960-04-0027-Χ

…Με την "Αστραδενή" έχουμε για πρώτη φορά ένα χρονικό της εσωτερικής μετανάστευσης φορτισμένο και ευαισθητοποιημένο από την παρουσία ενός παιδιού. Κάτι δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών σαν το "Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ", αφού η μικρή ηρωίδα είναι κι εδώ έγκλειστη, φυλακισμένη μέσα σ' έναν εχθρικό κόσμο που έφτιαξαν οι μεγάλοι.
Χωρίς κραυγές διαμαρτυρίας για το δράμα της ελληνικής ζωής που παίζεται σε βάρος των παιδιών, το βιβλίο καταφέρνει να εντοπίσει την ουσία αυτού του δράματος μ' έναν τρόπο άμεσο και κοφτό όπου, δεν χωράνε ούτε γκυκερότητες, ούτε αισιοδοξίες. Σ' αυτό συντελεί η ζωντανή καθημερινή γλώσσα της Ευγενίας Φακίνου που ηθελημένα αρνείται την καλλιλογία για να περιγράψει την πορεία της Αστραδενής, γεμάτη, αφέλεια παιδική και αθλιότητα αθηναϊκή, γεγονός που δίνει στο βιβλίο το ειδικό βάρος της πραγματικότητας.

Μαρία Παπαδοπούλου
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 3-7-1982

Εκατό δρόμοι και μια νύχτα, μυθιστόρημα, Αθήνα, Καστανιώτης, 1997 Σελ. 260.ΙSBN: 960-03-1835-2

"…Τείνω να πιστέψω ότι το "Εκατό δρόμοι και μία νύχτα" είναι το καλύτερο μυθιστόρημά της -ανώτερο από το "Έβδομο ρούχο". Συναντάμε εδώ ξανά δύο πολύ γνωστά θέματά της: αφ' ενός τη φθορά της ελληνικής υπαίθρου, αφ' ετέρου την πεισματική αντοχή πανάρχαιων παραδόσεων και μνημών. Γνωστό από προηγούμενα βιβλία της και το μοτίβο της περιπλάνησης. Αλλά η ανάπτυξη αυτών των στοιχείων είναι εδώ ωριμότερη και, θα έλεγα, κομψότερη (όχι με την καλλιγραφική έννοια, αλλά με αυτή της δομής και της οικονομίας χειρισμών) από κάθε άλλη φορά…"

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 16-12-1997

Τυφλόμυγα, μυθιστόρημα. Αθήνα, Καστανιώτης, 2000. Σελ. 300 ISBN: 960-03-2678-9

Η Ε. Φακίνου έχει γράψει πολλά βιβλία για μεγάλα ή μικρά παιδιά που ταξίδεψαν και εκτός Ελλάδας. Η Τυφλόμυγα είναι ένα παιχνίδι για μεγάλους. Το απρόβλεπτο στις σχέσεις του ερωτικού τριγώνου που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο έχει πρωτεύουσα θέση στην εξέλιξη του μυθιστορήματος. Ο Σίμος είναι ένας ζωγράφος, που ζει με την γυναίκα του την Άντρεα και την Άννα τη γυναίκα που φροντίζει τις πρακτικές δουλειές του σπιτιού, παιδική φίλη της Άντρεα και πλατωνικά ερωτευμένη με τον Σίμο. Ο ναρκισσισμός του Σίμου έχει ισοπεδώσει κάθε έννοια συγκατοίκησης και συντροφικότητας. Μόνο που όλοι κάποια στιγμή βρίσκουν τον δάσκαλό τους. Στην περίπτωση του Σίμου είναι μια γυναίκα με εξίσου αναπτυγμένο ναρκισσισμό. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει το σκληρό και οδυνηρό παιχνίδι της διεκδίκησης. Η νίκη δεν είναι ποτέ προκαθορισμένη. Όσο για τα θύματα προέρχονται και από τις δύο πλευρές.

Όλγα Σελλά
Δημοσιογράφος
Περιοδ. ITHACA, Aρ. 4, 7-8/2000

Η τυφλόμυγα

…Η ιστορία που διηγείται η Ε. Φακίνου θα μπορούσε να διαβαστεί σαν παρωδία ερωτικού δράματος και από μία άποψη αυτό είναι. Οι τρεις βασικοί ήρωές της, σκέλη ενός ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου, παρουσιάζονται με τέτοιον τρόπο ώστε δεν μπορούμε να τους πάρουμε εντελώς στα σοβαρά και το ίδιο ισχύει και για τις πράξεις τους και τις καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν. Πίσω από αυτήν την ανεπαίσθητα σκωπτική περιγραφή, όμως, προβάλλει μια πολύ απαισιόδοξη αντίληψη για τον έρωτα και τις σχέσεις των δύο φύλων…"

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 17-6-2000

Απόσπασμα Ε. Φακίνου

ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ

..Αλήθεια, γιατί το μπλε λείπει απ' τα χρώματα των καρπών; Κόκκινο στα κεράσια. Στα μήλα. Στις φράουλες. Πορτοκαλί στα βερίκοκα. Στους λωτούς. Στα ροδάκινα - μπα, όχι, εκείνο είναι ροδακινί. Στα μανταρίνια ναι. Και στα πορτοκάλια. Κίτρινο στα πεπόνια. Στις μπανάνες. Στα λεμόνια που λέγαμε. Πράσινο στη φλούδα του καρπουζιού. Στα σύκα. Σε μερικά μήλα. Μοβ στα δαμάσκηνα. Στα βατόμουρα. Και σε ορισμένα σταφύλια. Μπλε όμως; Δε θυμάμαι πουθενά. Και δεν είναι γιατί λένε ότι δεν το βλέπουν οι μέλισσες, αυτωνών η δουλειά τελειώνει στη διάρκεια της ανθοφορίας. Γιατί λείπει το μπλε απ' τους καρπούς; Γιατί διάλεξα το μπλε του κοβαλτίου; Τόσα χρώματα είχα μπροστά μου. Τόσα μπλε. Το ουλτραμέρ, το πρωσικό, το τιρκουάζ, το κερουλάνιαν, γιατί το μπλε του κοβαλτίου, γαμώ την κόλαση, γιατί δεν κρατήθηκα, γιατί έσκυψα να φιλήσω το κορίτσι, αφού το'ξερα που θα κατέληγα, γιατί αφού μόνο την Αντρέα αγάπησα σ' όλη μου τη ζωή, γιατί είμαι τόσο επιπόλαιος και άστατος, γιατί να μην είμαι λίγο εγκρατής; Εγκράτεια, γίνε η δύναμη που θα με προστατεύεις από δω και πέρα, γίνε η δύναμή μου, η δική μου, και μη με ξαναφήσεις απ' τα χέρια σου, οδήγα με τον ανάξιο. Που να βρίσκεται τώρα; Μήπως είναι ήδη νεκρή; Εγώ έπρεπε να έχω πεθάνει τότε - ναι, άθλιε, και τώρα δεν είναι αργά, το δρόμο τον ξέρεις. Αλλά για μια φορά φτύσε τη δειλία σου και πέθανε ηρωικά, όπως αξίζει σε άντρα κι όχι σε φοβητσιάρικο θηλυκό. Όχι με χάπια διαλυμένα στο ουίσκι, έτσι είναι εύκολο. Όχι. Πάρε τη λάμα που έχεις φέρει απ' το Πακιστάν, αυτήν που κόβει σύννεφο και του δίνει σχήμα, πάρ' την και δοκίμασέ την στους καρπούς. Πήγαινε το βράδυ και κλειδώσου, ήσυχα κι αθόρυβα μη σε πάρει είδηση αυτή, κλειδώσου και γέμισε το νιπτήρα ζεστό νερό. Μετά τράβα με φόρα κι αποφασιστικά δυο χαρακιές και βούτηξε τα χέρια σου στο νερό. Λίγο θα τσούξει. Μείνε εκεί όσο θα έχεις συνείδηση. Γλυκά θα σου φεύγει η ζωή μαζί με το αίμα. Το νερό θα βάφεται γρήγορα και δίνες κόκκινες θα διαλύονται και θα καταπίνουν το διάφανο. Έπειτα θα γλιστρήσεις στο πάτωμα αδύναμος κι ανίκανος να σταθείς, η πλάτη στραβά στον τοίχο και τα χέρια μακριά απ' το σώμα για να μη λερώνεσαι, αν μπορείς, αν είσαι σε θέση να το σκεφτείς αυτό ακόμα, αλλά κι έτσι να γίνει ανώφελο θα'ναι, γιατί τα αίματα θα εισβάλουν παντού, και πόσο περιττή θα πεις τότε πως είναι η τέχνη, πόσο τιποτένια μπροστά στο θάνατο. Τη μόνη εμπειρία στον κόσμο που είναι αποκλειστικά προσωπική. Σου αξίζει να πεθάνεις, σκουλήκι, υποκριτή, νάρκισσε, δούλε των παθών σου. Σου αξίζει, αλλά δεν έχεις το κουράγιο και το θάρρος να προχωρήσεις. Απόπειρες, θεατρινίστικες απόπειρες, με πέντε χαπάκια εκ του ασφαλούς, τέτοια μπορείς να κάνεις. Τα άλλα είναι ωραίες φανταστικές εικόνες, σπουδαίος σκηνοθέτης, γυρτό το σώμα, τα αίματα τα θες λίμνη ή ποτάμι; Τις γυναίκες να θρηνούν πάνω απ' το άψυχο κορμί σου, τον γενναίο, τον απίθανο, τον υπέροχο άντρα. Τον ύμνο θες, αγόρι μου, όχι το θάνατο, και μη μου λες εμένα ότι δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, ότι έτσι ήρθαν τα πράγματα, τυχαία και συμπτωματικά, ότι δεν είχες πρόθεση και σκοπό κι ότι εκείνη σε προκάλεσε και τη φίλησες, ότι δεν μπορούσες να δραπετεύσεις εκείνη τη στιγμή ακόμα κι αν το ήθελες, ηλίθιε, ήσουν ελεύθερος ν' αποφασίσεις αν θα το 'κανες ή όχι, κι αυτά τα περί υποταγής τ' ακούω βερεσέ, τ' ακούς; Βερεσέ. Ανώριμε, μαθημένε στη διαρκή επιείκεια των άλλων. Μείνε μόνος σου τώρα για να τρομάξεις στ' αλήθεια.

Η Άννα κάθισε απέναντί του όταν πια ο ήλιος είχε δύσει. Δε μίλησαν κι άφησαν το σκοτάδι να πέφτει, χωρίς ν' ανάψουν φως.
Τη σιωπή του η Άννα την εξέλαβε, όπως και το πρωί, ως απάθεια, γιατί το μεγαλύτερο μυστικό είναι αυτό που διαδραματίζεται μέσα μας και είναι χωρίς φωνές, εξωτερικά δράματα και μάρτυρες.