ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Ευγένιος Αρανίτσης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1955. Από το 1974 ζει στην Αθήνα. Από το 1978 εργάζεται στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Το 1976 ίδρυσε τις εκδόσεις Άκμων, που διηύθυνε καθ' όλο το μήκος της διαδρομής τους. Έγραψε πολλά δοκίμια και άρθρα για την ελληνική και την ξένη λογοτεχνία, που αργότερα συγκεντρώθηκαν σε τρεις τόμους. Το 1986, σε συνεργασία με τον Οδυσσέα Ελύτη, εξέδωσαν το έργο Το Δωμάτιο με τις Εικόνες.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2000 για το δοκίμιο του Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

" Το Δωμάτιο με τις Εικόνες. Ένα δοκίμιο και 44 collages. Αθήνα, Ίκαρος, 1986. Σελ. 102.
" Αφρική. Μυθιστόρημα. Αθήνα, Ίκαρος, 1988. Σελ. 492
" Ποιήματα & Πράξεις. Αθήνα, Ίκαρος, 1990. Σελ. 94. ISBN 960-7233-43-3
" Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου. Μυθιστόρημα. Αθήνα, Νεφέλη, 1993. Σελ. 554. ISBN 960-211-412-6.
" Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω. Διηγήματα. Αθήνα, Νεφέλη, 1995. Σελ. 358.
" Φυσική. Ποίηση. Αθήνα, Ίκαρος, 1995. Σελ. 82. ISBN 960-7233-85-9.
" Η θάλασσα. Ποίηση. Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 52. ISBN 960-211-413-4.
" Σε Ποιον Ανήκει η Κέρκυρα; Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 198. ISBN 960-211-462-2.
" Orphan drugs. Ποίηση. Αθήνα, Ιστός, 1999. Σελ. 116. ISBN 960-320-095-6.
" Ιψ ο Τυπογράφος: ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους. Με εικονογράφηση του Δημήτρη και της Ελένης Καλοκύρη. Αθήνα, Πατάκη, 2000. Σελ. 228ISBN 960-378-224-6.
" Τι δεν θα άλλαζε αν άλλαζαν όλα; Αθήνα, Νεφέλη, 2001 (υπό έκδοση).

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία
του Ευγένιου Αρανίτση
(αποσπάσματα από κριτικές)

Αφρική. Αθήνα, Ίκαρος, 1988. Σελ. 492

Σε παρατατικό, αόριστο και σπανίως ενεστώτα χρόνο, ο Ευγένιος Αρανίτσης, έχοντας βρει το άστρο του, κατόρθωσε να γράψει ένα βιβλίο που ενδιαφέρει τους πάντες ενώ μπορεί να γραφεί μόνο από έναν. Η επιτυχία δεν είναι μικρή. Σπάνια συναντάμε πεζογράφο που να πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του κι ακόμη σπανιότερη είναι η περίπτωση όπου μια τέτοια πεποίθηση αποδεικνύεται δικαιολογημένη…
Με άλλα λόγια, ο Αρανίτσης (ξεροκέφαλος και εγωμανής, όπως κάθε δημιουργός) θεώρησε καθήκον του να ανακαλύψει εκ νέου και για προσωπική χρήση τη σχέση εγώ-κόσμος και εγώ-εσύ. Δεν πρόκειται για μια από τις γνωστές διευρύνσεις των ορίων της συνείδησης -όπου την εργολαβία αναλαμβάνουν συνήθως οι σουρεαλιστικές κακές συναναστροφές, αλλά για μια πραγματικά αξιοθαύμαστη μέθοδο (ένα τερατώδες στην αντοχή του κρυφάκουσμα της ψυχής), η οποία δίνει δικαίωμα έκφρασης όχι μόνο στην αποκρυσταλλωμένη σκέψη (διαλόγους, περιγραφές), όχι μόνο στα ορατά νεύματα, αλλά και σε όλο το αμελημένο από την κοινή ευαισθησία υλικό αποσιωπημένων ή άφατων διαισθήσεων και απειροελάχιστων σκιρτημάτων της ψυχής που συνηθίσαμε να τις θεωρούμε περιουσία σιωπής του κάθε ανθρώπου. Δεν θα κάναμε χάρη σε κανέναν αν λέγαμε ότι ο αρανιτσισμός θα μπορούσε να συστήσει από μόνος του σχολή νευματολογίας στην ελληνική λογοτεχνία καθώς διαθέτει μια φράση αφάνταστης ευκαμψίας και ταχυδακτυλουργικού μεταμορφισμού…
Όπως δεν είναι καθημερινό το φαινόμενο του ένας συγγραφέας να αφιερώνει με τον πλέον έγκυρο λογοτεχνικό τρόπο μια ολόκληρη βίβλο σε μια κακοφορμισμένη ερωτική σχέση. Η σπαρακτική περιπάθεια της ζήλιας του Άλεξ για την Όλγα -η οποία, δεν γίνεται, αν την υποβάλουμε στον έλεγχο του πόθεν έσχες, θα ψελλίσει αργά ή γρήγορα, από ειλικρίνεια ή από ευγνωμοσύνη, το όνομα του Ναμπόκοβ-, υπηρετείται συγγραφικά από μια εντυπωσιακή συγγραφική αντοχή. Ο Αρανίτσης, όπως λέμε στην καθομιλουμένη, "δεν καταλαβαίνει τίποτα", πάει μια κι έξω να ξεπεράσει τον εαυτό του και όλους τους άλλους.

Κωστής Παπαγιώργης
Συγγραφέας, δοκιμιογράφος
Περιοδικό Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, Νο 6-7, 1-2/1990

Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου. Αθήνα, Νεφέλη, 1993. Σελ. 554 ΙSBN: 960-211-412-6

Ηρακλής Παπαλέξης: Στο μυθιστόρημά σας Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου, φαίνεται να υιοθετείται τη διατύπωση για την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, η οποία αναφέρεται στην σύγκρουση του εγώ με το επιθυμητό είδωλό του. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης και πως το βιώνουν οι ήρωές σας;

Ευγένιος Αρανίτσης: …Τα βασικά θέματα που με απασχολούν στη λογοτεχνία είναι η τρέλα και η παιδική ηλικία, οι ήρωές μου τρελαίνονται ή ξαναγίνονται παιδιά. Αυτό, για μένα, συμβαίνει με το σύνολο των ανθρώπων, αν τους δει κανείς από μια ορισμένη σκοπιά. Η σύγχρονη μοίρα, όπως την παρουσιάζει αυτό το μυθιστόρημα, είναι έκφραση του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν ούτε νικητές ούτε χαμένοι, μόνο πρόσωπα, που όσο περισσότερο τα εξετάζουμε σε βάθος τόσο περισσότερο βρίσκουμε το φάντασμα αντί του προσώπου.

Ηρακλής Παπαλέξης: Ποια η σκοπιμότητα των "λεπτομερειών" - λέξη την οποία χρησιμοποιείτε και στον τίτλο του βιβλίου σας; των υπερβολών και των επαναλήψεων;

Ευγένιος Αρανίτσης: Ωραίο και χρήσιμο είναι να ψάχνεις το τερατώδες κάτω από το φλοιό του συνηθισμένου. Αν ρίξουμε έναν εξαιρετικά δυνατό προβολέα πάνω σε μικρο-καταστάσεις του καθημερινού παραλογισμού, σε πράγματα που μοιάζουν εκ πρώτης όψεως μηδαμινής σημασίας - για παράδειγμα, στη διαφορά του τρόπου με τον οποίο ο καθένας χειρονομεί -, μπορούμε κάλλιστα να έρθουμε αντιμέτωποι με μία ολόκληρη σημειολογία του τρομακτικού ή του κωμικού κι ακόμα με μια ποιητική αποκάλυψη της μεταφορικής σημασίας που κρύβεται στο καθετί, στο μαζοχισμό μας, στην τάση να θεωρούμε τα πάντα αυτονόητα. Αυτό είναι το νόημα της "λεπτομέρειας", το λογοτεχνικό ζουμ πάνω στο ίχνος ενός μυστηρίου, ενός κρυφού μηχανισμού, που η ζωή τον αγνοεί, γιατί η ζωή, η σύγχρονη ζωή είναι απλώς ένα σύστημα που εξασθενεί την παρατήρηση. Όσο για την υπερβολή, πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή είναι η δουλειά μου, Το όνειρό μου, αν έχω κάποιο, είναι να φτάσει η γλώσσα, η εκμυστήρευση, σ' ένα είδος φρενίτιδας που με ανακουφίζει, όσο και αν μερικοί τη συγκρίνουν με παραλήρημα. Αν υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να αφυπνίσει κάποιο τμήμα της συνείδησης του αναγνώστη, η δική μου μέθοδος αυτής της επικοινωνίας είναι η υπερβολή, ο στρόβιλος των λέξεων που παρασύρει το νόημα μέχρι τα άκρα. Ο τρόπος να πεις ότι αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν το βλέπουμε, δεν είναι η διακριτική, η ψιθυριστή διατύπωση, είναι η θύελλα…

Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 315, 7-7-1993

… Οι "Λεπτομέρειες" εισάγουν τον αναγνώστη μ' έναν κανονικό τρόπο σ' έναν κόσμο που βρίσκεται έξω από το κανονικό. Πρόσχημα του βιβλίου, οι περιπέτειες μιας μεσοαστικής οικογένειας. Πρόσχημα, γιατί οι τρεις γενιές που συναντιούνται εδώ, στην πραγματικότητα δεν συναντιούνται πουθενά. Αλλά ποια είναι η πραγματικότητα; Το φανταστικό σύμπαν της Αμαλίας, εποικισμένο με ομιλητικά φαντάσματα και οράματα θανάτου; Ο γελοίος κόσμος του Μαραγκάκη, καταφαγωμένος από την κοινοτοπία αόριστων "φιλοδοξιών"; Η αφοπλιστική εφηβική ανηθικότητα, η επικίνδυνα σαγηνευτική ανωριμότητα;
Η πραγματικότητα του συγγραφέα των "Λεπτομερειών" πάντως, ορίζεται, νομίζω, από δύο θεότητες - τη νεότητα και την ομορφιά. Γιατί, τελικά, το γοητευτικό αυτό μυθιστόρημα εκεί αγκυροβολεί κι εκεί ανασαίνει…

Κατερίνα Σχινά
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 23-7-1999

Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω. Αθήνα, Νεφέλη, 1995 Σελ. 358

Η συλλογή κειμένων (διηγημάτων, αφηγημάτων, δοκιμίων κ.λ.π.) Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω, του Ευγένιου Α ρ α ν ί τ σ η αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, το παραγωγικό εύρος ενός συγγραφέα με κύρος και προσωπικότητα. Εκτός των διευκρινιστικών σημειωμάτων του Ε.Α. που συνοδεύουν την έκδοση, είκοσι αφηγηματικά και κριτικά κείμενα απαρτίζουν τον τόμο αυτό... Αιφνιδιάζει η επινοητικότητα και άνεση με τις οποίες ο Ε.Α. χειρίζεται και χρησιμοποιεί τη γλώσσα, τις ιδέες και τα αφηγηματικά ευρήματα. Τις μακροσκελείς περιγραφές διαδέχονται ευφάνταστα σκίτσα ηρώων και καταστάσεων. Το ποιητικό ύφος εναλλάσσεται και συνδυάζεται με το κριτικό βλέμμα, η νοσταλγία με τη σάτιρα, η γνώση της γραμματείας με την εξομολόγηση. Ο Αρανίτσης είναι σίγουρα μία από τις πιο αξιόλογες δυνάμεις της πεζογραφίας μας…
Ο Αρανίτσης, όντας δημιουργός ο ίδιος, εισάγει με έμπνευση και κινητικότητα, στα κριτικά κείμενά του, ιμπρεσιονιστικούς συντελεστές προσέγγισης των έργων που εξετάζει, χωρίς, βέβαια, να αποφεύγει, όσο του χρειάζεται, τη θεωρία. Με ποιητική ελευθερία μεταμορφώνει τον κριτικό λόγο σε μια γοητευτική ρυθμική, με ιδιαίτερες ανάσες και ποικιλίες αντανακλάσεων, μιας γλώσσας, που επιδιώκει να συλλάβει το φευγαλέο.

Τάσος Γουδέλης
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, 5-6/1995

Φυσική. Αθήνα, Ίκαρος, 1995. Σελ. 82. ISBN: 960-7233-85-9

…Ο τόμος Φυσική αποτελεί μια από τις σημαντικότερες διερευνήσεις εντός του υλικού της γραφής, διατυπωμένες με την συντομία των επιγραμμάτων και την πυκνότητα των παροιμιών. Ο Αρανίτσης είναι ένας δόκιμος συγγραφέας και ένας ευδόκιμος κριτικός. Η γραφή του χαρακτηρίζεται γενικά από τη γοητεία της πολυσημίας και τη μαγγανεία της αμφιρρέπειας. Ο συγγραφέας ως homo ludens λαμβάνει σε κάθε έργο του την αθωότερη και τη διαυγέστερη μορφοποίηση του….

Βρασίδας Καραλής
Επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα
Νεοελληνικών Σπουδών, Παν/μιο Σίδνεϋ
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 369, Δεκ. 1996.

Η θάλασσα. Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 52. ISBN: 960-211-413-4

…Η "Θάλασσα" θέλει να καταστεί ο ιδεώδης χωρόχρονος όπου η ίδια φύση θα μπορέσει να αναβαθμιστεί προκειμένου να αναχθεί επιτέλους σε Φύση. Ήδη από τη δεύτερη σελίδα του βιβλίου εγκαινιάζεται αυτή η είσοδος στη αθωότερη, στην ειλικρινέστερη πλευρά των πραγμάτων. Με το πρόσχημα μιας αθώας βαρκαρόλας ο ποιητής θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι το θαλασσινό περιβάλλον είναι όχι μόνον αντάξιο των αιτημάτων της ρητορείας του, αλλά συνιστά έναν άλλο υδάτινο Σφαίρο, παρμενιδικής ασφαλώς καταγωγής, που έχει την ικανότητα να στηρίξει και να περιθάλψει ένα ολοκληρωμένο σύστημα μεταφορών. Κι επειδή ένα ταξίδι στο χώρο ισοδυναμεί πάντα μ' ένα ταξίδι στο χρόνο, όπως ορίζει στα ρηξικέλευθα Adagia του ο Wallace Stevens, έτσι και η "Θάλασσα" αποβαίνει με το δικό της τρόπο μια περιδιάβαση στις ρωγμές, στις επουλώσεις, στις διαρρήξεις, στις ανακατατάξεις του χρόνου…

Γιώργος Βέης
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 402, Δεκ. 1999

Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα. Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 198 ISBN 960-211-462-2

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ 2000

Αranitsis is not simply the most interesting critic in Greece today, but also a critic who, more than anyone else, investigates the meaning of criticism as an act of creating forms. His previous books, poems, novels and essays referred directly to other books, essays or novels in a very personal game of intertextual analogies.
Here, Ananitsis attempts to establish his own literary topos, his ideal homeland in the territory of criticism. His main concern is "the mystical substance of Corfu", as a place of innocence and transparency. For Aranitsis, Corfu, the island between East and West and the ideal retreat for the European aristocracy of the 19th century, is transformed into a place of mysterioum numinosum, the place where Italian humanism and Eastern mysticism met in a joyful symbiosis of form, music and visual delight.
For Aranitsis, such polarities refer to his body; Corfu is associated with his erotic adventures in life and with his intellectual searching in art, with the space in-between being filled with self-revelation and self-realisation.
…The inner body of his pesronal being and the outer body of his public perception are now united before the dazzle of things, before the uncanny as the key to the understanding of life.
In this book, Aranitsis dissects himself as a critic; we see him transfusing his very selfhood in the act of producing criticism. Thus his criticism is elevated into an autotelic art, an Aristotelian "form" with its own entelechy and aesthetic telos. From the point of view of literary genre, his writing may be called ficto-criticism, that is an attempt to precipitate the emergence of the personal element in the act of writing by fusing autobiography, memoir and self-referential commentary. Although the danger of impressionistic sentimentality is endemic, Aranitsis manages to escape such a trap. The result is an extraordinary artistic testimony, full of imaginative language-games and deeply existential reflection. The critic has absorbed everything external and has transformed in into his very self; criticism therefore ceoses to be a secondary intellectualization and becomes a primary pleasure. The writer thereby transcends the level of the book reviewer and passes into the territory of the pure essayist. Here, Aranitsis can enjoy his real vocation: that of the creator of forms; and he can meet his ideal colleagues; Montaigne and Barthes.

Βρασίδας Καραλής
Επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα
Νεοελληνικών Σπουδών, Παν/μιο Σίδνεϋ
Περιοδ. ITHACA, No 7, 1-2/2001

Iψ o τυπογράφος: ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους, Αθήνα, Πατάκης, 2000 Σελ. 228. ΙSBN: 960-378-224-6.

Με το καινούργιο του βιβλίο "Ιψ ο τυπογράφος. Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους" ο Αρανίτσης βρίσκεται στον οικείο του χώρου του ποιητικού δοκιμίου, δημιουργώντας ένα αξιοζήλευτο "εργόχειρο αγάπης". Εκκινώντας από το "Λακωνικόν" της ποιητικής συλλογής του Οδυσσέα Ελύτη "Έξη και Μία Τύψεις Για Τον Ουρανό", ο συγγραφέας γράφει το δικό του ποίημα ("μάθημα" το αποκαλεί ο ίδιος), ενδεχομένως και μαθητεία, ένα κείμενο που ανασυνθέτει τον κόσμο, καινουργιώνει τις λέξεις, αναβαπτίζει τις αισθήσεις…
Οδηγός ανάγνωσης και μέθοδος ζωής ταυτόχρονα, το καινούργιο βιβλίο του Αρανίτση μας μεταφέρει στο Κέντρο του Κόσμου, στο βάθος του Νοήματος, μεταδίδοντας τους κραδασμούς μιας συγκίνησης που μόνον η ποίηση μπορεί να προκαλεί…

Κατερίνα Κωστίου
Δημοσιογράφος
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24-4-2001

…Ο Ιψ ο Τυπογράφος είναι, μια ανυπόκριτη και συνάμα έντονα στοχαστική επιστροφή στο θαύμα και στον παράδεισο της ποίησης, που ξέρει, ευτυχώς, ακόμη να ζει και να αλλάζει με τόλμη ρούχα και να μεταμορφώνεται.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 18-2-2001

Απόσπασμα από τη Θάλασσα Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 52 ISBN: 960-211-413-4

…Το ράγισμα κυριάρχησε κι είναι ανερμήνευτο: μακριά
Απ' την παρήχηση των κυμάτων, ένας ολόκληρος κόσμος
Κινείται σπασμωδικά προς τα όρια. η ειρωνεία του,
Η εμμεσότητά του πρέπει τώρα να χρεωθεί στην ευτέλεια
Των ανακλαστικών μας, στη λύσσα μας για κατάχρηση.
Το φως δεν καίει, είν' ένα φως θεωρητικό. Δεν περιμένει
Εμάς, μόνον ξοδεύει το υλικό των κορμιών για το πλεονέκτημα
Κάποιας ουδέτερης αναδρομής ή επιτάχυνσης. Ο σκιώδης του
Όγκος οδηγήθηκε στην απώλεια κι η απώλεια βεβηλώνει
Την παλιά μας εκλεπτυσμένη ασυμμετρία. Ό,τι εκτιμήθηκε
Χάνει βάρος και επιπλέει. εκεί εκτίθεται
Σαν κειμήλιο αδιαφορίας, ώσπου σαπίζει. Κανένα δόγμα
Δεν είναι απόρρητο. όλα έπονται ή προηγούνται,
Παραταγμένα, μονοδιάστατα, ευεξήγητα, δηλωτικά
Μιας ανυπόμονης ενσωμάτωσης της σκέψης στο αντικείμενο
Ώστε ο ρυθμός της να συμπίπτει με τη στίλβουσα πρόσοψη
Του καθενός από αυτά. Κι έτσι δεν μας χρειάζονται τα μισόλογα,
Γιατί ανάμεσα στη φυσιολογικότητα και τη σκιά της
Χωράει μόνον ένα ναι ή ένα όχι, μια εικόνα ή τίποτα.
Τέτοιο δράμα πως θα μπορούσε να τραγουδηθεί; Την μελίγηρυν
Αηδόνα εδέξατο νώτοις δελφίν, και πτηνήν πόντιος ηνιόχει.
Πιστοτάτω δ' ερέτη πορθμευομένη τον άκωπον ναύτην
Τη στομάτων θέλγον εγώ κιθάρη… Νοημοσύνη, τρυφερότητα,
Απείθεια, όλα βρίσκονται γραμμένα εκεί, στον ήχο του ήχου σου.
Οι δίνες φαίνεται να έχουνε προκληθεί απ' την πορεία
Του γεγονότος προς τη συνείδηση, απ' τη συχνότητα
Του αντίκτυπου στους ομόκεντρους κύκλους του. Ομιλία,
Φτωχή συνήθεια της κοινής μας αναπνοής, σου ανέθεσα
Να αναθρέψεις το παιδί μου σωστά. Περίμενέ το να σε ακούσει.
Δείξε τα δόντια σου σ' αυτή τη δέσμη (με ξεκουράζει
Να σου μιλάω) των εξηγήσεων για το FORWARD, για το REPLAY.
Το ρολόι εκείνο (τόσο ντελικάτο! Σφαιρική απεικόνιση τ' ουρανού
Όπου Ήλιος, Σελήνη, ζώδια και πλανήτες χόρευαν στην αυτόματη
Δράση βαρούλκων και τροχών σαν την έλλειψη απερισκεψίας
Οδοντωτών) που ο σουλτάνος της Δαμασκού Σαλαντίν
Έκανε δώρο στον γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄,
Ή το ρολόι της Φεζ, στο Μαρόκο (1357 υδραυλική
Κλεψύδρα, ξύλινα ράμφη, λιθοσφαιρίδια) είναι πρώιμες ενδείξεις
Ότι ο άνθρωπος κουράστηκε απ' τις αρνήσεις που τον κρατούν
Στην κυκλικότητα μιας αφήγησης, ότι δεν μπόρεσε να καταλάβει
Τα γεγονότα παρά μονάχα μέσω εκκρεμοτήτων και γενικεύσεων.
Ήλιοι, σπουδές στη ευδαιμονία, γαμήλιες συνθέσεις,
Αναγνωρίζετε το χαμένο σας υποκείμενο; (Κυματίζουνε τόσο
Εξευμενιστικά οι λόφοι στο αντιφέγγισμα της έννοιας - λόφος,
Που εκατομμύρια μικρά "αλίμονο", στο νεράκι, φτιάχνουνε ένα.
Στρογγυλό "ευτυχώς"). Λοιπόν εμείς τ' αναγνωρίζουμε:
Ποτέ δεν γίναμε οπαδοί της κατ' ανάγκην συμπόρευσης,
Της συναίνεσης, του υπερθεματισμού στην ομαλή
Διεκπεραίωση των απείρων λειτουργιών της δυνητικότητας,
Ποτέ δεν στέρξαμε καμία στρατηγική της επιθυμίας.
Αλληλεγγύη λέγοντας, εννοούσαμε μια μεταβίβαση a priori
Μη χρονική. Εδώ είν' αλλιώς. (Να! μία πέρκα ή μήπως ήτανε
Σαργός! Θα τον άγγιζα παραλίγο! Αν τα μάτια σου
Άνοιγες, θα ΄χες ήδη απολαύσει ραβδώσεις ενός λευκόχρυσου
Γιαλού μέσα στην έννοια-γιαλός!) Γιατί ο αντίλαλος
Της λησμονιάς βρίσκεται γύρω μας. Θα με ρωτήσεις:
Εάν, αδιάκοπα, το περιεχόμενο της εμπειρίας του εδώ-τώρα,
Αιμορραγεί, σε τι χρειάζονται τα ρολόγια; (Και μι' αχιβάδα!
Θα στην κρατήσω!) Χρησιμεύουνε, πίστεψέ με, σαν ενθύμια
Αυτού του πράγματος, του χαμένου παρόντος. Στη νεκρή
Υλικότητα του χρόνου εξασφαλίζεται μια συμφέρουσα
Επαλήθευση. Πράγμα αφύσικο! Γιορτές, πετάγματα πουλιών,
Ανηθικότητες, όλος ο χρόνος έχει ήδη υπάρξει,
Όλη αυτή η συνενοχή υπεραπλούστευσης κι εφευρήματος,
Όλες εκείνες οι συναιρέσεις κοινοτοπίας και τέχνης
Έχουν κιόλας καταγραφεί σχολαστικότατα
Στα αρχεία. Αναπαράγονται. Τεμαχίζονται. Τρομερή ματαιοπονία.
Γι' αυτό ν' ακούς τον παφλασμό και να ξέρεις
Πως περισσεύει ό,τι δεν έχει αιτία κι ούτε το ίδιο είναι αιτία.
Η ροή του στιγμιαίου επιταχύνεται βάναυσα
Με τις εντάσεις, οι εκδορές της στην ψυχή είναι ανεξίτηλες.
Γι' αυτό ν' ακούς τη σιωπή της σιωπής καθώς το ξύλινο
Πέταγμα αναδεύει στο νερό την εντέλεια. Το REPLAY,
Και το PAUSE του Ραμσή η σπατάλη των αποδείξεων
Ότι η πλάση δύει σ' έναν αλλόκοτο μεσημβρινό
Αυτοανάλωσης του εικονικού της χρόνου δεν σου ταιριάζει.
Άκου καλύτερα, άγγελέ μου, μία διήγηση που μας κήδεψε
Ανακαλώντας τις αξίες του συμβολαίου όταν η ώρα μας εκπνέει
Γλυκά με τα τριξίματα του ξύλου. (Έτσι κι η βάρκα μας
Που 'γινε ολόκληρη ένας ρόζος αγάπης)…