ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν.
Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του στο περιοδικό "Οδυσσέας" του Πύργου το 1943.
Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά Ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες.
Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό.
Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων.
Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής.
Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Από μια πρώτη συγκίνηση, (ανάτυπο από τον τόμο Για το Σεφέρη), Αθήνα, 1962.
Το Κατώγι, Αθήνα, Ερμής, 1971. σελ. 61.
Το Σακί, Αθήνα, Κέδρος, 1980, σελ. 50.
Τα Αντικλείδια, Αθήνα, Στιγμή, 1988, σελ. 51, (ανατύπωση: 1994).
Τριαντατρία Χαϊκού, Αθήνα, Στιγμή, 1990, σελ. 41. ISBN: 960-269-002-Χ.
Της Γύφτισσας, (τετράγλωσση έκδοση), Πύργος, ιδιωτική έκδοση, 1996, σελ. 15.
Λίγος Άμμος, Αθήνα, Νεφέλη, 1997, σελ. 42.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ

Στα αγγλικά:

The Cellar, [tr.by]: Peter Levi, London, Anvil Press Poetry, 1977, 47 pp. ISBN: 85646 027 3
The Passkeys, [tr.by]: Darlene Fife, West Virginia - USA, Roadrunner Press, 1994, 40 pp.
A little sand, [tr.by]: Darlene Fife, West Virginia - USA, Bookstore Lewisburg, 1999, 66 pp.

Στα ισπανικά:

Las Lliaves Maestras, [tr.by]: Angel Marinez Fernandez, Espana, Santa Cruz de Tenerife, 1995, 116 pp. ISBN: 84-605-4561-X.

Ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος

Το 1971 ο Παυλόπουλος κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή (Το Κατώγι), - αξίζει όμως να σημειωθεί ότι στα γράμματα έχει ήδη εμφανισθεί από την Κατοχή.
Βασικά του θέματα εκεί:
Ο Νεκρός, τα κόκκαλα και ένα μαύρο περιστέρι, σκοτωμένο κι αυτό.
Επαράσταιναν τον άδη, σημειώνει ως μόττο της συλλογής του ο Παυλόπουλος. Ακολουθούν (και επανέρχονται συχνά) ο Φόβος, τα άλογα και τα σκυλιά. Ο Θάνατος, το ξυλοκρέβατο και ο Νεκρός. Τα Μνήματα, οι πεθαμένοι και η κηδεία. Ο Νεκρός, το ποτάμι και οι ήσκιοι. Το Κατώγι, η γυναίκα και ο ύπνος.
Ο ύπνος, ως κατώφλι (έστω) του ενυπνίου, θα εμφανισθεί καθαρότατα στην επόμενη συλλογή.

Κάποιος βγαίνει από τις πικροδάφνες
σκύβει και τη φιλεί στα χείλη
τα φύλλα τρέμουνε με το αέρα
Ρέα, έλα να πάμε στο νερό της ψιθυρίζει.

Στη δεύτερη αυτή συλλογή (Το Σακί, 1980). τα φαντάσματα του παρελθόντος εξακολουθούν να είναι παρόντα:
Ο Αντάρτης, η τουφεκιά, το πηγάδι.
Το Σακί, τα κομμένα κεφάλια
Ο Νεκρός, ο σκοτωμένος αντάρτης
Το ποτάμι. Η θάλασσα.
Ο κάτω κόσμος, όμως, αναφαίνεται εδώ μέσω του ονείρου.
Στην Τρίτη συλλογή (Τα Αντικλείδια) το όνειρο έχει απολύτως κυριαρχήσει. Άλλως τε, εκ προοιμίου, ο Παυλόπουλος επικαλείται τον στίχο της Ιλιάδας.

"Ως δ' εν ονείρω ου δύναται φεύγοντα διώκειν…"

Λοιπόν, ιδού ο Άγγελος, το πηγάδι και η βάρκα. Ο ποιητής και, φυσικά, το φεγγάρι. Το όνειρο και ο έρωτας.

Εκείνη μισοξυπνάει χαμογελώντας
διστάζει καθώς κοιτάζουνται στα μάτια.

Το Όνειρο και ο καθρέφτης - Η Σκόνη, πάλι, και η στάχτη. Το παληό Κουτί. Η Γυναίκα, το ποίημα - ο Ύπνος και οι νεκροί. Το ποίημα, η ηδονή. Η Ποίηση και τα αντικλείδια.

Θέλει να φύγουνε μαζί
να πάνε για παιχνίδια στο νερό
μα δεν αποφασίζει και φοβάται.
Φοβάται σάμπως να έχουν πέσει
κι οι δυό στου ύπνου μου το δίχτυ
και δεν μπορούνε τώρα να ξεφύγουν.

Το δέντρο, επομένως, που κόβει ο ξυλοκόπος εύκολα γίνεται καράβι, και το τσεκούρι του φίδι και άλμπουρο, κι απάνω του δεμένοι με το φίδι για σκοινί ο ποιητής και η γυναίκα στρίβουν αργά προς το μεγάλο σκοτάδι…
Ο καθρέφτης σπασμένος, οι μαστόροι βούλιαζαν μέσα στο βαθύ πηγάδι.
Ένα ενύπνιο για το φεγγάρι (το άχερο του Χρόνου που πέφτει αιώνια στη θάλασσα της λησμονιάς) ο Παυλόπουλος το αφιερώνει στον Χόργε Λούις Μπόρχες: το γεγονός κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.
Ήδη από τη δεύτερη συλλογή όλα τούτα ο Παυλόπουλος μας τα έχει απολύτως ξεκαθαρίσει:

Εγώ δεν βλέπω τίποτα απ' όλα τούτα
μήτε κοιμάμαι με τη Ρέα.
Φαντάζομαι μονάχα πράγματα
που θα μπορούσε να ονειρευτεί εκείνη…

Τα ενύπνια παραμένουν μια απλή καταφυγή. Διαφυγή δεν υπάρχει - τουλάχιστον όχι άλλη από εκείνη του κόσμου των νεκρών.
Εκεί που πήγα μου είπαν οι νεκροί, λέει σε ένα εξαίσιο ποίημα ο Παυλόπουλος, να μη σας πω ποτέ τι είδα…

Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος
Συγγραφέας

Το κατώγι. Αθήνα, Ερμής, 1971. Σελ. 61

Μ' ενδιαφέρει η ποίηση του Γ.Π. γιατί είναι αποτελεσματική χωρίς ψιμύθια. Λέγοντας "ψιμύθια", εννοώ: χωρίς γλωσσικούς κορδακισμούς, που συνήθως είναι επιφανειακά σχήματα χωρίς ν' αγγίζουν τίποτε στο βάθος - και η ποίηση είναι, αν μπορώ να πω, έκφραση βάθους.
Σε τι προχωρεί, μ' αυτόν, η ποίηση; Δεν ξέρω, άλλοι θα το πουν. αλλά στα χρόνια που ζούμε, το να κρατά κανείς την τέχνη σε μια ορισμένη στάθμη, είναι πρόοδος.

Γιώργος Σεφέρης
Ποιητής
Από το βιβλίο του Γ.Π. Σαββίδη:
"Πάνω νερά" (Αθήνα, Ερμής 1973)

…Ο Παυλόπουλος γράφει από το υφάδι της ζωής του, είναι Έλληνας όπως ο Προύστ είναι Γάλλος.
Σιγά-σιγά τ' όνομά του ακούστηκε στην Ελλάδα ακόμη και στις θλιβερές ημέρες της δικτατορίας. Δεν είναι όμως φημισμένος ποιητής, είναι απλώς πολύ καλός ποιητής. Τα ποιήματα αυτά έχουν εκείνη τη ποιότητα και τη γερή φτιαξιά που βρίσκονται στα θεμέλια της μεγαλοσύνης. Έχουν μια προσωπική αυθεντία. Περνούν την κρίσιμη δοκιμασία - αν δεν είχαν γραφτεί ο κόσμος και η Ελληνική γλώσσα θα φαίνονταν αλλιώτικα. Είναι δύσκολο να διδαχθείς απ' ένα μεγάλο ποιητή πώς να γράφεις και μολονότι ο Γιώργος Σεφέρης στάθηκε κατά κάποιο τρόπο ο δάσκαλος αυτών των ποιημάτων δεν βλέπω τη συντριπτική επίδρασή του είτε στη μορφή τους είτε στον εσωτερικό ρυθμό της γλώσσας τους που χαρίζει την πλαστικότητα στις μορφές. Εδώ κι εκεί στον Γιώργη Παυλόπουλο υπάρχουν κάποια σπιθίσματα υπερρεαλισμού αλλά τούτο είναι μόνο μια μαρμαρυγή στην επιδερμίδα των ποιημάτων του. Ο Παυλόπουλος είναι απόλυτα προσωπικός πιο προσωπικός ίσως από τους περισσότερους ποιητές και τούτο είναι αρκετός λόγος για να τον μεταφράσει κανείς…

Πήτερ Λήβι
Μεταφραστής
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 5-5-1977

Το κατώγι

… Ο Παυλόπουλος πέρασε τα παιδιά του χρόνια στον Πύργο, κοντά στην Ολυμπία, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, και μετά από λίγα χρόνια στην Αθήνα, έχει τώρα επιστρέψει στη Επαρχιακή του Πατρίδα. Η εκφραστική έκταση και δύναμη της ποίησής του κάθε άλλο παρά Επαρχιακή είναι. Το κέντρο του "Κατωγιού" είναι μια τρομακτική νεανική εμπειρία πολέμου, εμπειρία που έχει απορροφηθεί από την ευρυνόμενη φαντασία του οριμάζοντος ποιητή.

Alan Υoung
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. TIMES (Λονδίνου), TLS, 18-8-1978

Ο Γιώργης Παυλόπουλος, είναι ο αληθινός και αυθεντικός ποιητής…

Οφείλουμε ευγνωμοσύνη εδώ: Στο ANVIL PRESS για την έκδοση του "Κατωγιού", στον Πήτερ Λήβι για το, όπως ομολογεί, δύσκολο έργο της μετάφρασης, και στον Γιώργο Σεφέρη ο οποίος, λίγο πριν πεθάνει, ζήτησε από τον Λήβι να αναλάβει τη μετάφραση. Το αποτέλεσμα ήταν να μας παρουσιάσουν το έργο ενός πολύ σπουδαίου ποιητή, ποιήματα μοναδικής έντασης βασανιζόμενα από "Το μαράζι της αλήθειας και το μαράζι της αδικίας", από του πανταχού παρόν φάντασμα του Νεκρού που" χαμογελούσε ήσυχος, γυρεύοντας την αγάπη μας όπως τα αδύνατα παιδιά", από τη γυμνή γυναίκα που τα στήθια της κοπήκανε…
Δεν υπάρχει ούτε ένα ποίημα στη συλλογή του οποίου η εντύπωση να μην παραμένει για πολύ μετά το διάβασμά του…

Matt Simpson
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. P.N. REVIEW. Τόμος 5, Νο 4, 1978

Το σακί, Αθήνα, Κέδρος, 1980. Σελ. 50

…Η συμβολή του Γιώργη Παυλόπουλου στη μεταπολεμική ποίηση, είναι, σημαντική. Τα βασικά μοτίβα της ποίησής του είναι αντλημένα από την κοινή δεξαμενή των αιματοβαμμένων εμπειριών της γενιάς του, αλλά η φωνή του είναι αλάνθαστα προσωπική. Ακόμη και όταν συγχέεται με τη φωνή του μεγάλου φίλου και δασκάλου του, του Γιώργου Σεφέρη, η αυθεντικότητά της επιβάλλει το σεβασμό στα νόμιμα δικαιώματα της ενσυνείδητης μαθητείας. Οπωσδήποτε, στην πρόσφατη συλλογή, τα ίχνη της κηδεμονίας, ως εκφραστικά σχήματα τουλάχιστον, υποχωρούν αισθητά. Αυτό που απομένει είναι ο αργόσυρτος, γεροντικός, μελαγχολικός, συλλογιστικός τόνος. Αλλά αυτός είναι δικαιωματικά ο τόνος κ α ι του Γιώργη Παυλόπουλου.

Σπύρος Τσακνιάς
Κριτικός λογοτεχνίας
Από το βιβλίο ΔΑΚΤΥΛΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
(Αθήνα, Καστανιώτης, 1983)

… Η ποίηση του Παυλόπουλου δεν είναι με κανένα τρόπο παρελθοντολογική, μνημείο δηλαδή που περιμένει τους θεατές να το θαυμάσουν και να ησυχάσουν στη συνέχεια, ευτυχείς θνητοί κλεισμένοι στον περίγυρο του εαυτού τους. Αντίθετα το παρελθόν συμπλέκεται σε αδιάσπαστη ενότητα με το παρόν…
Και τα τριαντατρία ποιήματα της συλλογής αποτελούν, μία και μόνη σκάλα με τριαντατρείς αναβαθμούς, είναι τα κομμάτια δηλαδή ενός και του αυτού ποιήματος, αποτελούν μ' άλλα λόγια μια ενότητα που λίγοι ποιητές καταφέρνουν να επιτύχουν και επειδή αποτελούν συγχρόνως μια τραγική μαρτυρία του μεταπολεμικού κόσμου με τα τραγικά και δραματικά γεγονότα, ατομικά ή ομαδικά, ο ποιητής αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει και θεατρικά στοιχεία στην ποίησή του. Τα περισσότερα τουλάχιστον ποιήματα είναι σκηνικά διαρθρωμένα με εικόνες στιλπνές, σύντομες και αυτοαναιρουμένες πολλές φορές…
Ο Παυλόπουλος είναι ποιητής, απ' τους λίγους που κατορθώνει να κρατήσει ακόμη η εποχή μας.
Το μήνυμα του Γιώργη Παυλόπουλου, διαιώνιο και πανανθρώπινο μαζί, είναι η φωνή του βασανισμένου, του καταπιεσμένου, του δολοφονημένου σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης…

Αντρέας Φουσκαρίνης
Περιοδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Νο 12-13, Ιούνιος 1981

Τα αντικλείδια. Αθήνα, Στιγμή, 1988. Σελ. 51. (ανατύπωση 1994).

Ο Γιώργης Παυλόπουλος είναι ένας ποιητής υποδειγματικής λιτότητας…
Τα αντικλείδια μας προσφέρουν ματιές μέσα σε κείνο το φευγαλέο εσωτερικό άδυτο της ποίησης που σε μια στιγμή είναι ερμητικά κλειστό και σε μιαν άλλη, σαν από θαύμα, διάπλατα ανοιχτό.

Γιώργος Δανιήλ
Πανεπιστήμιο του Τορόντο
WORLD LITERATURE TODAY,
64,1 (1990), 170-1

…Αισθάνομαι πως τα ποιήματα της τρίτης συλλογής του Παυλόπουλου, πιασμένα όλα σχεδόν στο δίχτυ του ονείρου, μπορεί να μοιραστούν στα τρία: κάποια μιλούν πιο πολύ για το σώμα -του ανθρώπου και του κόσμου. άλλα περισσότερο για τη στάχτη και τη σκόνη του. μερικά και για τη βιώσιμη αγάπη του. Τα πρώτα είναι σκοτεινά και παιδεμένα. τα δεύτερα μαύρα κι απελπισμένα. στα τρίτα μπαίνει κάποιο φως ελπίδας, καθώς εδώ το ποίημα κυνηγά ως το τέλος την ποίηση, κι η ποίηση το ποίημα…

Ν.Δ. Μαρωνίτης
Καθηγητής κλασικής φιλολογίας Παν/μίου Θεσ/κης
Από το βιβλίο ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ (Αθήνα, Στιγμή 1992)

Αντικλείδια

…Ο Γ. Παυλόπουλος αποφεύγοντας τις παγίδες κινείται με χαρακτηριστική άνεση μέσα στο λαβύρινθο των ονείρων και με γνώση και μαστοριά, φωτίζει τις σκιές, τονίζει τις λεπτομέρειες, δραματοποιεί έντεχνα τις καταστάσεις. Πάνω απ' όλα όμως αφήνει να αναδυθούν στην επιφάνεια εκείνα τα συναισθήματα που αποτελούν και τα βαθύτερα κίνητρα για να γραφούν αυτά τα ποιήματα:
η νοσταλγία για τη χαμένη νιότη
η αγωνία του καλλιτέχνη για το έργο του
ο φόβος και τελικά η εξοικείωση με το θάνατό του…
Ο Παυλόπουλος είναι ένας ποιητής προικισμένος με δύο ουσιαστικές αρετές. Η πρώτη είναι μια φ α ν τ α σ ί α ο π τ ι κ ή. Η δεύτερη αρετή, είναι κατ' εξοχή πεζογραφική: ή αφηγηματική δεξιότητα…
Αλλά ο Γ. Παυλόπολος είναι επίσης ένας ποιητής που τον διακρίνει η γλωσσική ωριμότητα και μια ποιητική διαύγεια. Λέγοντας γλωσσική ωριμότητα εννοώ εκείνη την ικανότητα που επιτρέπει σ' έναν ποιητή όχι απλώς να βρίσκει τη σωστή λύση σ' ένα γλωσσικό πρόβλημα που του δημιουργεί ένα ποίημα, αλλά και τη μόνη σωστή λύση…

Νίκος Λάζαρης
Περιοδ. ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, Νο 11, Νοέμβριος 1989

Τριαντατρία Χαϊκού. Αθήνα, Στιγμή, 1990. Σελ. 41. ISBN: 960-269-002-Χ

…Εκεί που ο Παυλόπουλος φθάνει σε κορυφές ποιητικής τέχνης, άρα προσωπικής πρωτοτυπίας, είναι στα Τριαντατρία Χάικου, ίσως, για μένα, από τα ωραιότερα που έχουν γραφεί στα ελληνικά, αποστάγματα ενός μεσογειακού πολιτισμικού βάθους…

Τάκης Γραμμένος
Αρχαιολόγος
Από το βιβλίο του ΑΝΑΔΡΟΜΗ (Θεσ/κη,
University Studio Press, 2000)

…"Τριαντατρία" είναι και τα "Χάικου", που δημοσίευσε ο Παυλόπουλος. Η δραστική περιστολή της στιχουργικής έκτασης υπέρ της συμπυκνωμένης εικόνας - έννοιας αποτελεί το εντελέστερο μέσον για έναν αποδραματοποιημένο απολογισμό και μιαν άσκηση εν γένει με τις δυνατότητες της έκφρασης: κοσκίνισμα, αφαίρεση, ζύγι ακριβείας. Και να που από τις παλιές έμμονες ιδέες ξεπηδά σιγά-σιγά, χωρίς υπερβολές και βίαιες ρήξεις, ένας καινούργιος κόσμος: ο κόσμος της αίσθησης, των οσμών και του σώματος, που ωριμάζοντας αφομοιώνει τη συνείδηση και τη μνήμη σε έναν πολύτροπο, πνευματικό και υλικό, οργανισμό. Όσο για την πολιτεία του ίδιου του ποιητή, ας μείνουμε, στο Χαίκου με το οποίο κλείνει την τελευταία, συλλογή του:

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ' ένα ποίημα

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΕΛΙΤΡΟΧΟΣ, Νο 2

Λίγος άμμος. Αθήνα, Νεφέλη, 1997. Σελ. 42. ΙSBN:

…Το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του Γ.Π. με τίτλο "Λίγος άμμος" ανήκει στη κατηγορία της ποίησης που κινείται στις αναμνήσεις του ποιητή και σαν αφήγηση γεγονότων και σαν ονειρική περιπλάνηση στο υποσυνείδητό του το τραυματισμένο από τις εμπειρίες και τα βιώματα χρόνων που χάραξαν πάνω του ανεξίτηλα σημάδια στέρησης και καταφυγής στο όνειρο…
Χαρακτηριστικό στοιχείο του ποιητικού του λόγου είναι η έλλειψη και ενός έστω ψήγματος ρητορισμού. Ο Γ.Π. έχει ένα λόγο λιτό, καίριο, φορτωμένο γνώση χωρίς να καταφεύγει σ' επαληθεύσεις με τη σοφιστεία συνειρμικών αδιεξόδων που πολλές φορές φορτώνουν την ποίηση αλλά αφαιρούν την ποιητική ουσία. Θέλει να μιλήσει απλά "του εδόθη αυτή η χάρη" ίσως και με τη μακρά θητεία της γνωριμίας του με τον Σεφέρη. Βαθαίνει στα νοήματά του αβίαστα χωρίς τις καταδύσεις του λόγου του σε μια φλύαρη ευρηματικότητα με εικόνες που ξεθωριάζουν πολλές φορές τον ποιητικό λόγο, όσο προσπαθείς να τον φωτίσεις…

Γ. Παναγουλόπουλος
Ποιητής
Περιοδ. ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, Νο 97-98, 5-8/1998

Γενικό

…Χωρίς να κάνει πολιτικές διακηρύξεις ούτε να εκθέτει πολιτικά προγράμματα, ο Γιώργης Παυλόπουλος είναι ένας βαθύτατα πολιτικός ποιητής. Γιατί μέσα στη ποίησή του ενσωματώνει και τα όσα συμβαίνουν γύρω του και τη δική του συμμετοχή και παρατήρηση. Ταυτόχρονα είναι ένας ποιητής που αναδιφεί τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Κι αν στην κοινωνική μοναξιά βλέπει κάποια δυνατότητα υπέρβασής της χάρη στη δικαιοσύνη, στην υπαρξιακή μοναξιά βλέπει τη σίγουρη υπέρβασή της μέσω του έρωτα…

Τίτος Πατρίκιος
Ποιητής
Περιοδ. ΝΕΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, Νο 20-21, Άνοιξη 1995

Ποιήματα του Γιώργη Παυλόπουλου

Die Diebeshaken

Die Dichrung ist eine offene. Tur.
Viele werfen einen Blick hinein sehen
nichts und gehen vorbei. Aber manche
sehen erwas, ihr Auge fangt etwas auf
und verzaubert versuchen sie hinein zu gehen.
Die Tur schlieβt sich dann. Sie klofpen aber niemand
offnet ihnen. Sie suchen nach dem Schlussel.
Niemand weiβ wer ihn hat. Sogar
ihr Leben zerstoren sie manchmal vergebens
auf der Suche nach dem Gehaimnis sie zu offnen.
Sie machen sich Diebeshaken. Sie strengen sich an.
Die Tur offnet sich nicht mehr. Sie offnete sich nie
fur die, die in die Tiefe sehen konnten.
Vielleicht sind die Gedichte die geschrieben wurden
seit es die Welt gibt
ein unendlicher Bund von Diebeshaken
um die Tur der Dichtung zu offnen.

Aber die Dichtung ist eine offene Tur.

Από τη ποιητική συλλογή Τα αντικλείδια

Der Staub
fur Mitsa

Der Wind wehte
hob ihren Staub
brachte ih;n zum Himmel
Angst hatte sie Angst
oh wh Angsthase rief er ihr zu

Ach du Narr sagte sie ihm
wir sind nicht mehr auf der Erde
wir haben keine Haut
wir haben keine Haare
wir haben nicht einmal Augen

Wir sind zu Stau geworden sagte er ihr
dennoch siehst du mich und ich sehe dich
und es bleibt noch die Liebe
sie kann nicht zu Staub werden
und es bleibt noch die Liebe

Ich bin dein Staub sagte sie ihm
und du bist mein Staub
aber wohin steigen wir wohin gehen wir
und es wht immerfort und immerfort verliere ich dich
oh weh Angsthase rief er ihr zu

Ach du Narr sagte sie ihm.

Από την ποιητική συλλογή Τα αντικλείδια