Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1921 στη Θεσσαλονίκη όπου ζει έκτοτε συνεχώς. Αποφοίτησε από το αμερικάνικο κολέγιο "Ανατόλια" και σπούδασε στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της ομάδας των φοιτητών που εξέδιδε το περιοδικό Ξεκίνημα. Πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών και είχε ενεργό ανάμιξη στους κοινωνικούς αγώνες στα χρόνια που ακολούθησαν. Εργάστηκε ως επί το πλείστον στον τραπεζικό τομέα. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1974-1976). Ασχολήθηκε με την ποίηση, τη μετάφραση, το θέατρο και την κριτική του κινηματογράφου. Το 1988 του απονεμήθηκε το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του Τα πουλιά και η αφύπνιση, το οποίο δε δέχτηκε. Το 1992 βραβεύτηκε από την Ελληνική Εταιρία Μεταφραστών Λογοτεχνίας για τη μετάφραση του έργου του Μάρλοου Δόκτωρ Φάουστους και το 1994 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την τραγωδία του Σέλλεϋ Οι Τσέντσοι.

Εργογραφία

Ποίηση
Αναζήτηση, Θεσσαλονίκη, (ιδιωτ. έκδοση), 1949, σελ. 32
Σε πρώτο πρόσωπο, Θεσσαλονίκη, έκδοση του "Ελληνισμού του εξωτερικού", 1957, σελ. 32.
Κραυγές της νύχτας, Θεσσαλονίκη, (ιδιωτ. έκδοση), 1960, σελ. 32
Κλειδάριθμοι, Θεσσαλονίκη, (ιδιωτ. έκδοση), 1963, σελ. 32
Απολογία, Θεσσαλονίκη, (Ιδιωτ. έκδοση), 1966, σελ. 88
Οι κατασκευές (1949-1979), Αθήνα, Κέδρος, 1980, σελ. 168
Τα πουλιά και η αφύπνιση, Αθήνα, Νεφέλη, 1987, σελ. 64
Περίοδος χάριτος και άλλα ποιήματα, Θεσσαλονίκη, Χειρόγραφα, 1992
Μια διαδρομή (αυτοεπιλογή ποιημάτων), Θεσσαλονίκη, Παρατηρητής, 1990
Ο πρωθύστερος λόγος, Θεσσαλονίκη, Αίγειρος, 1996, ΙSBN: 960-525-003-9
Εν όλω - Συγκομιδή 1943-1997, Αθήνα, Άγρα, 1997, σελ. 350, ISBN: 960-325-228-Χ
Σχολές τυφλών, Αθήνα, Άγρα, 1997, τετρασέλιδο, (εκτός εμπορίου)
Αλλά η αφή πες μου πως γίνεται να διασωθεί, (επιμέλεια και ανθολόγηση M. Μέσκος), Θεσσαλονίκη, Ο ανθολόγος Ερμής, 2000, ελ. 152

Μεταφράσεις των έργων του
Poems, [tr.by]: T. Nairn & D. Zervanou, Edinburgh, Dionysia Press, 2000, 60pp. ISBN: MO 151492BU.

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ρώσικα, πολωνικά, βουλγάρικα και στα αραβικά.

Μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών από τον Κ. Κύρου
Ο ίδιος έχει μεταφράσει Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Τ.Σ.Έλιοτ, Γ. Απολλιναίρ, Μπλ. Σαντράρ, Αρτσιμπαλντ Μακ Λης, Γουάσταμ Χιού Ώντεν, Τζον Φορντ, Κρίστοφερ Μάρλοου, Πέρσ Μπυς Σέλλεϋ

Ο ποιητής
ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ

Ποιητής και μεταφραστής ποιημάτων μοντέρνων ποιητών, ο Κλείτος Κύρου εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εντάσσεται τιμητικά και αδιαφιλονίκητα στην πρώτη μεταπολεμική κατηγορία των νέων τότε ποιητών που έζησαν τη φρίκη της γερμανικής κατοχής, με συνέπεια το έργο τους να φορτίζεται από το ζοφερό κλίμα που επικρατούσε εκείνους τους καιρούς. Καλός όμως γνώστης της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και των θεωριών που δικαιώνουν τον μοντερνισμό του 20ού αιώνα κράτησε απόσταση από τις άμεσες βιωματικές του καταβολές, μετασχηματίζοντάς τες σε ποιητικό λόγο αντλημένο από τις εκτάσεις μιας εμπλουτισμένης συνείδησης. Ξεκινώντας από μια ποίηση όπου το συναίσθημα εμψύχωνε ένα λόγο λυρικό, χωρίς αισθηματολογίες κατόρθωνε να εκφράσει καταστάσεις στις οποίες το δραματικό στοιχείο αναδυόταν ως υπόγειο ρεύμα. Τέτοιο κόσμο - ονειρικό, φανταστικό -αποκομίζομε και από την Αναζήτηση (1947) και από το Σε πρώτο πρόσωπο (1957). Ωστόσο με τη συλλογή Κραυγές της Νϋχτας (1960) ο εμφατικός τόνος, που μπορεί να φαντάζει ρητορικός, ικανοποιεί το αίτημα που εμψυχώνει τις "κραυγές", όταν ο επικός λόγος στοχεύει να δικαιώσει μια στάση ζωής και τις δραματικές της απολήξεις. Πρέπει να υποθέσομε εύλογα, ότι το νεανικό έργο του Κύρου, στο σύνολό του, απαλλαγμένο από αδυναμίες, πολλά έχει ωφεληθεί από τις μεταφραστικές του ασκήσεις του ποιητή, που η έκτασή τους συνιστά ένα εκτενές πεδίο αναφοράς και ματαιώνει τις μονομερείς επιρροές ή τις διακειμενικές συγγένειες ποιητικών γραφών και κόσμων. Κατάσταση που θα ενισχυθεί στα επόμενα έργα του, τα οποία πλουτίζονται ακόμη περισσότερο με την αδιάκοπη μεταφραστική του εργασία, η ποιότητα της οποίας οφείλομε να θεωρήσομε ως ακόμη ένα ποιητικό του έργο, καθώς δοκιμάζεται με υψηλά ποιητικά αναστήματα (Έλιοτ, Πάουντ, Ώντεν, Απολλιναίρ).
Με τους Κλειδάριθμους η διαύγεια της γραφής ανταποκρίνεται σε μια θεώρηση των πραγμάτων χωρίς πάθη και προκαταλήψεις, με το 'εγώ' του ποιήματος να κινείται au dessus de la melee, εποπτεύοντας τον κόσμο με σοφία που αναδύεται ως ειρωνεία. Αλλιώς ειπωμένο, η αποξένωση ως συνέπεια της αλλοτρίωσης, φαίνεται να υπονομεύει τις αξίες των πραγμάτων, να υποδηλώνει - και συνεκδοχικά - να υπογραμμίζει τη σκοτεινή πλευρά τους. Πρόκειται για εκτίμηση των φαινομένων που δεν οδηγείται στον κυνισμό, αλλά φέρεται από την αίσθηση του δραματικού. Η νύχτα των "Κραυγών" έγινε σκοτάδι το μεσημέρι [Darkness at noon]. Ωστόσο το ουμανιστικό περιβάλλον μιας "νιότης βασιλεμένης' δεν επιτρέπει να εκχωρηθούν δικαιώματα στην άρνηση στο όνομα της διάψευσης που καταστρώνει η πραγματικότητα.
Το πρόβλημα της άρνησης και της αποδοχής - έστω και μεταμφιεσμένης - παίζεται με άλλες αποχρώσεις σ' Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987). Τώρα, υπό το κράτος της μνήμης, τα φαινόμενα μιας ακατάλυτης ζωής, αναλαμβάνουν σημασίες ως νόμοι της ίδιας της ζωής, μιας ζωής που μετέρχεται "όλες τις φρικώδεις δυνατότητές της", όπως θα έλεγε ένας ποιητής του νεοσυμβολισμού στο τέλος του Μεσοπολέμου. Η υπόθεση δεν παίζεται στο πεδίο του παραλόγου, αλλά ως απόδοση μιας κατάστασης που έχει τις διαστάσεις ενός ατέρμονος χάους. Παρά ταύτα τα κριτήρια παραμένουν στα αξιώματα ενός φαλκιδευμένου ουμανισμού.
Όλοι αυτοί οι λόγοι ή κάποιοι παρεμφερείς, επιβάλλουν έναν ποιητικό λόγο που άλλοτε οικονομείται σε ένα ολιγόστιχο ποίημα και άλλοτε καταφεύγει σε πυκνό πεζόμορφο σχηματισμό, πάντως όμως, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, ο ελεύθερος στίχος του υπακούει σε εσωτερικά μουσικές νόρμες, λειτουργώντας ικανοποιητικά.
Με τις επόμενες συνάξεις ποιημάτων - Περίοδος χάριτος, 1992, Ο πρωθύστερος λόγος, 1996, Σχολές τυφλών, 1997 - ο αναγνώστης πείθεται ότι ο αυξανόμενος αριθμός των έργων του καθρεφτίζει μια άγρυπνη συνείδηση που εξακολουθεί να παρατηρεί στοχαστικά τα φαινόμενα με τη γενναιοδωρία ενός που "πολλών ανθρώπων άστεα και νόον έγνω", διατηρώντας άφθαρτα τα ποιητικά του εργαλεία.

Αλέξανδρος Αργυρίου

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία του
ΚΛΕΙΤΟΥ ΚΥΡΟΥ
(αποσπάσματα από κριτικές)

Αναζήτηση. Θεσσαλονίκη, 1949, σελ. 32

Ο Lorca, που τόσο πολύ καταπιάστηκε μαζί του, τελευταία, ο ποιητής της Αναζήτησης (οι ελληνικές μεταφορές του δε με ικανοποίησαν καθόλου) δεν τον παρέσυρε σε φλύαρες εξωτερικές μεταγραφές χρωμάτων, (τοπίων και γραφικών λαογραφικών εθίμων ή ήχων λαϊκών και δημοτικών τραγουδιών) όπως συνέβηκε μ' όλους τους αθηναίους συναδέλφους του, που εθέλχθησαν από τον ισπανό Ποιητή. Και τούτο είναι κάτι, που πρέπει να του το αναγνωρίσω από την αρχή […]
Τα πρώτα ποιήματα αυτά του Κύρου, τα βλέπω και τα δέχομαι, όπως ακριβώς μου προσφέρονται, σαν αναζήτηση, σαν προσανατολισμός […]. Λυπούμαι που ο χώρος δεν μου επιτρέπει να παραθέσω ένα από τα τρία του "Τρίγλυφου" - τα καλύτερα ίσως τα πιο ανθρώπινα, που έγραφε έλληνας ποιητής από όσα του ενέπνευσε η κατοχική ζωή".

Άρης Δικταίος
Ποιητής, μεταφραστής
Ο Αιώνας μας, Απρίλιος 1949

Αναζήτηση
Στην ποίηση του κ. Κύρου βρίσκομε τον καθημερινό άνθρωπο, κάτι περισσότερο: το σημερινό. Είναι μια συνθήκη που μπορεί να χρεώνεται ως αντιποιητική, αλλά αυτή ακριβώς μας έδωσε τα κυριότερα ονόματα της τελευταίας ποιητικής αντίληψης. Ο κίνδυνος καραδοκεί στην εφαρμογή της στον τρόπο της απόρριψης του φθαρτού ανθρώπινου στοιχείου ώστε να αποδοθεί η καίρια δραματική του υπόσταση. Και ο κ. Κύρου στο καλύτερο μέρος της εργασίας του, λύνει ορθά το πρόβλημα.

Αλέξανδρος Αργυρίου
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,
Μαίος - Ιούνιος 1949, Νο 5-6

Κραυγές της νύχτας, Θεσσαλονίκη, 1960, σελ. 32

Στις δύο πρώτε συλλογές του είχαμε ποιήματα που ήταν, ιδιαίτερα στην πρώτη, σκεύη διαθέσεων: αρκετά συναισθηματικά ρευστά, κάποια χαλαρότητα συνθέσεων και αφήγηση με φραστικές κοινοτοπίες. Ώσπου στις Κραυγές της Νύχτας συντελείται η ερωτική συνάντηση της ιστορίας και της ποίησης. Η ιστορία γίνεται ο αφανής υποβολές και ο ποιητής ο φανερός εξομολόγος της. Μια εμπνευσμένη εξομολόγηση που δίνεται σε επικίνδυνα πεδία και ευστοχεί, σχεδόν επί ξυρού ακμής: ο εσωτερικός μονόλογος εδώ δεν συγκρατείται, αλλά εξωτερικεύεται και γίνεται υπερυψωμένος αλλά δίχως έμφαση και ρητορεία, διαρκώς κολπώνεται και πείθει με την εσωτερική ένταση. Όμοια ξεδιπλώνεται και συσπειρώνεται και ο στίχος μ' ένα πλέγμα διασκελισμών και εσωτερικών κλειδώσεων των νοημάτων, κατά τις ανακοπές και το ξετύλιγμα των βιωμάτων των "Νυχτών" που περιγράφονται. Οι Κραυγές της Νύχτας είναι, στις ακμές τους, η κατορθωμένη έξαρση και η καταξίωση ενός τέτοιου συνειρμού: είναι η κοινή των βιωμάτων του καιρού.[…]"

Γιώργος Δάλλας
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Νο 15-16
2-6-1990

Κραυγές της νύχτας

Ο Κύρου, γνώστης όλων αυτών, αμφιταλαντεύθηκε πολύ, πάλεψε πολύ να ισορροπήσει τα αλλοπρόσαλλα αυτά στοιχεία, δοκιμάζοντας κατά καιρούς την ευαισθησία του και την ικανότητά του πότε σε μεταφράσεις του Λόρκα, πότε σε μεταφράσεις του Έλιοτ, του Μάκ Λης κι άλλων αγγλόφωνων ποιητών. Στο μεταξύ τα χρόνια της πρώτης νεότητας κύλησαν, τα ιδανικά ένα προς ένα ξέφτισαν, η ζωή έγινε τροχοπέδη, ο χώρος για τη δράση έλειψε, η σκέψη οξύνθηκε, έφθασε η ώρα των απολογισμών και η τυραννία μιας συνείδησης που ψάχνει να βρει τι απόμεινε ανάμεσα στα σημερινά ερείπια. Το βαθμιαίο εσωτερικό ωρίμασμα συντελέστηκε παράλληλα με τη φθορά, ήρθε η βαριά ζωή με τα πιο προσωπικά, τα πιο ουσιαστικά της αιτήματα. Κι ιδού σήμερα, καρπός όλων αυτών των εσωτερικών διαμορφώσεων, οι Κραυγές της νύχτας […]"

Τάκης Σινόπουλος
Ποιητής
Περ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 11-12, 1960 Νο 11-12

Κραυγές της νύχτας

Η ποίηση του Κύρου κι όταν ακόμη εισχωρεί στο χώρο της ατομικής συνείδησης διατηρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της. Ο υπαρξιακός πόνος παραμένει στο βάθος κοινωνικός πόνος, είναι συγκεκριμένος και βιωματικός, αποφεύγει την αφηρημένη "καθολικότητα" της υπαρξιακής μανιέρας […]. Στις Κραυγές της νύχτας, μια αληθινά απροσδόκητη δραματική ένταση, φανερή σε κάθε στίχο αυτής της συλλογής, διέρρηξε τον προηγούμενο εφησυχασμό και χάρισε στα καινούρια ποιήματά του, χαρακτήρα και βάθος.

Πάνος Θασίτης
Ποιητής
Περ. ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, 8-9, 1960, Νο 66-67

Κλειδάριθμοι, Θεσσαλονίκη, 1963. σελ. 32

Στους Κλειδάριθμους η αλλαγή της γραφής είναι αισθητή. Ο ποιητής δεν είναι πια η φλεγόμενη φωνή που κατακλύζει το ποίημα, αλλά προσπαθεί να κρατηθεί σε μια απόσταση από τον κόσμο των βιωμένων καταστάσεων και των πραγμάτων. Έτσι, από απολογητικός, γίνεται απολογιστικός. Ο τόνος χαμηλώνει και χάνει την αισθηματική του ένταση. η γλώσσα, ερωτοτροπώντας με την καβαφική, θα γίνει κρυπτικότερη και ξηρότερη, επιχειρώντας ένα άνοιγμα προς τη λόγια ή σε όρους, που έχουν σχέση με τη νεότερη επιστημονική ορολογία ή την επαγγελματική απασχόληση του ποιητή (εργαζόταν σε τράπεζα). […]"

Τ. Καρβέλης
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ, τομ. Β΄, 1991

Κλειδάριθμοι

"[…] Οι Κλειδάριθμοι (1963), σημαντικότατος σταθμός στην πορεία του Κύρου, ας αποκληθεί εδώ, μπορεί και λίγο αστόχαστα, βιβλίο αποστασιοποίησης, Το πρότερο πληθωρικό συναίσθημα περνάει τώρα μια αυστηρή επεξεργασία απόσταξης. Το προϊόν της είναι συμπαγές, ενιαίο, γνήσιο - μια έντονα προσωπική κατάσταση, καθώς πιστεύω.
Το ποιητικό βλέμμα θεωρεί και επιθεωρεί τα πράγματα, ο λόγος οικονομείται μέχρι και την κρυπτικότητα, το βίωμα παρίσταται πλέον ως λόγος περισσότερο συμπερασματικός. Εδώ, το ύφος του Κύρου χαρακτηρίζεται από την ευεργετική ξηρότητα του βωμού πόνου, εκείνου που έχει κατακαθίσει πια σε σοφία ζωής και έχει μεταλλαχθεί σε φιλοσοφική ενατένιση ακόμη και των ατομικών πληγών. Αν τώρα κάτι περισώζεται από κείνες τις παλαιότερες εναγώνιες "κραυγές της νύχτας" είναι μονάχα, όπως ομολογείται, "ρίζες αλλοτινών κραυγών". […]"

Γιάννης Βαρβέρης
Ποιητής
Από το βιβλίο "Σωσίβια λέμβος" 1999

Κλειδάριθμοι

Στους Κλειδάριθμους ξαναβρίσκουμε και κάποιες αποχρώσεις λυρισμού που θυμίζουν, εκ πρώτης όψεως, την παλαιά ποιητική παραγωγή του Κύρου. Ο τωρινός όμως λυρισμός, συνδυασμένος και με τη εκφραστική λιτότητα που εδώ επικρατεί, αποτελεί ένα συστατικό στερεό, όχι αερώδες, ακριβώς επειδή τώρα το συναισθηματικό του υπόστρωμα σχηματίζεται από τα βιώματα που έχουν ανασύρει οι Κραυγές της Νύχτας. […]

Ξενοφών Α. Κοκόλης
Καθηγητής Παν/μίου Κρήτης
Από το βιβλίο "12 ποιητές"
(Θεσσαλονίκη 1979)

Κλειδάριθμοι

Ποιητής με αναμφισβήτητη ευαισθησία και καλλιέργεια.
[…] Στην συλλογή Κλειδάριθμοι προχωρεί σταθερά προς τον εσωτερικό χώρο, αφήνοντας πίσω του - τα πράγματα και το βάρος της απτής πραγματικότητας. Ως τώρα έβλεπε τον κόσμο απ' έξω, με τις φυσικές του διαστάσεις. Από δω και μπρος, διαφαίνεται μια προσπάθεια να τον ξαναδεί με την εσωτερική του όραση, μεταγράφοντας τη στάση του απέναντι στη ζωή σε γλώσσα πιο αφηρημένη. Ύστερα από τη συντριβή αρχίζει να βαδίζει προς κάποια λύτρωση, που δεν έχει καθαρά διαγράψει το σχήμα της […]
Με βαθύτατη πίκρα και μια λεπτότατη ειρωνεία αναδίνεται τόσο μέσα απ' όλη αυτή την αφαίρεση. Τη ρευστότητα των πρώτων συλλογών του έχει αντικαταστήσει η λιτή έκφραση κ' η σχεδόν μονολεκτική διατύπωση".

Κώστας Στεργιόπουλος
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. ΕΠΟΧΕΣ, Νο 6, Οκτώβριος 1963

Απολογία, Θεσσαλονίκη, 1966. σελ. 88

"[..] Η "νύχτα" είναι το σύμβολο, που κυριαρχεί στην ποίηση τον κ. Κύρου. Κραυγές της νύχτας είναι, άλλωστε, και ο τίτλος του πρώτου και ουσιαστικότερου, νομίζω, μέρους του βιβλίου. Φυγή από το πραγματικό και το αισθητό, καταφυγή στο όνειρο και τη μνήμη, τη μοναξιά και τη ενδοσκόπηση, που θα δώσουν στα πράγματα τις ουσιαστικές τους διαστάσεις και θα αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο της Μοίρας και της ζωής, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις, κι ακόμη ο ύπνος, που "κατάντησε ένα θαύμα", είναι ό,τι προσφέρει στον ποιητή η νύχτα για να τον κρατάει τόσο δεμένο μαζί της…
Στο δεύτερο μέρος τη Απολογίας που φέρνει τον τίτλο Κλειδάριθμοι, η ποίηση του κ. Κύρου χωρίς να απομακρύνεται από το γνωστό μας ψυχολογικό της κλίμα αναζητεί άλλους τρόπους εκφράσεως. Δεν είναι ο απ' ευθείας εξομολογητικός τόνος, που την χαρακτηρίζει, αλλά κάποια απόπειρα "αντικειμενικοποιήσεως", προσπάθεια οι εμπειρίες του ποιητή να αποκρυσταλλωθούν σ' ένα είδος ιδιόμορφων "πορτραίτων", που κάποτε θυμίζουν Καβάφη.

Βάσος Βαρίκας
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδ. Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, 2-6, 1990
Νο 15-16

Οι κατασκευές (1949-1979), Αθήνα, Κέδρος, 1980 σελ. 168

Και πράγματι, εκείνο που αμέσως διακρίνει κανείς στην πρώτη από τις παραπάνω συλλογές, Τα πουλιά και η αφύπνιση που ωστόσο το πρώτο μέρος της είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του από τον συγκεντρωτικό, υπό τον τίτλο Κατασκευές (1949-1979), τόμο του 1980, είναι μια διάθεση ανυποχώρητου μονωτισμού ο οποίος όμως κρατά πάντα σε μια εγρήγορση, εμφανέστατη, τη μνήμη. Ο εχθρός πλέον εδώ διακρίνουμε να έρχεται με άλλον μανδύα και η έλλειψη ονείρου ωθεί σε μια, σε άλλη βάση πια, εκ νέου προσφυγή στην ποίηση. Μια προσφυγή, που γίνεται σαφέστερη στην αμέσως επόμενη συλλογή του Κλείτου Κύρου με τον δηλώνοντα πολλά τίτλο Περίοδος χάριτος, στις σελίδες της οποίας το φάσμα του θανάτου πλανάται από σελίδα σε σελίδα, θα λέγαμε. Σπαράγματα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τα ποιήματα αυτής της συλλογής, ίσως της πιο μεστής και της πιο ζοφερά αληθινής από όλε τις μέχρι τώρα του Κλείτου Κύρου.

Γιώργος Μαρκόπουλος
ποιητής
Περιοδ. Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Νο 48, 2-1998

Αλλά η αφή πες μου πως γίνεται να διασωθεί Θεσσαλονίκη. Ο ανθολόγος Ερμής, 2000 σελ. 152

…Ποιητής μνήμης ο Κύρου μετουσιώνει το Εγώ στο Εμείς σκύβοντας με μοναδική ευαισθησία και οξυδέρκεια στις περιπέτειες της γενιάς του, της πατρίδας του, τελικά ολόκληρης της Ευρώπης. Οι διαψεύσεις της Ιστορίας, οι αυταπάτες οραμάτων που συγκλόνισαν κάποτε την ευρωπαϊκή ήπειρο συναντιούνται με τις εσωτερικές περιπέτειες της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά κι εκείνες της ποίησης, στο έργο του Κλείτου Κύρου. Ένα έργο σπουδαιότατο ελεγειακού και εξομολογητικού χαρακτήρα που όσο περνούν τα χρόνια εμπλουτίζεται, διευρύνεται και ταυτόχρονα βαθαίνει. Ένα έργο πολύ κοντά στον Άνθρωπο που πασχίζει να μην ξεχάσει άρα να εξακολουθήσει να ζει. Ο επίσης ποιητής και ανθολόγος Μάρκος Μέσκος, τόσο στη εισαγωγή του όσο και στην ανθολόγηση του ποιητικού έργου του Κλείτου Κύρου επιτυγχάνει να αναδείξει σφαιρικά το ποιητικό πρόσωπο του Θεσσαλονικέα ποιητή εστιάζοντας την προσοχή του στις πιο καίριες στιγμές του…

Έλενα Χουζούρη
Ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΙTHACA Νο 12,
11-12/2001 (προδημοσίευση)

…A poet concerned with memory, Kyrou transubstantiates the I into We, stooping with particular sensitivity into the experiences of his generation, his country and all of Europe. Disappointments and delusions of vision following historical events in Europe meet with the inner experience of human existence as well as that which leads to the writing of poetry in the work of Kyrou. An important work of elegiac and confessional nature which becomes deeper and richer with time and which insists to be anthropocentric in its aim. The anthologist, Markos Meskos, a poet himself, both in the introduction and in his selection of Kyrou's poems, succeeds in giving the overall poetic profile of the poet by focusing on the most decisive moments in his career…

Aπό την συλλογή: Κραυγές της νύχτας

Μιλώ με σπασμένη φωνή δεν εκλιπαρώ
Τον οίκτο σας μέσα μου μιλούν χιλιάδες στόματα
Που κάποτε φώναζαν οργισμένα στον ήλιο
Μια γενιά που έψελνε τα δικαιώματά της
Κουνώντας λάβαρα πανηγυριού σειώντας σπαθιά
Γράφοντας στίχους εξαίσιους μιας πρώτης νεότητας
Ποτίζοντας τα σπαρτά με περίσσιο αίμα
Μικρά παιδιά που αφέθηκαν στο έλεος τ' ουρανού

Η γενιά μου ήταν μια αστραπή που πνίγηκε
Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε
Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα
Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο
Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πεθαίναν
Στα νοσοκομεία κραυγάζαν έξαλλοι στα εκτελεστικά
Αποσπάσματα τα χέρια τους ήταν μαγνήτες
Τρώγαν πικρό ψωμί καπνίζαν φημερίδες
Ζητώντας ευλαβικά μια θέση σ' αυτήν τη γη.

Όπου κι αν στάθηκαν οι σκιές τους ριζώναν
Άδικα προσπαθείτε δε θα ξεριζωθούν ποτέ
α προβάλλουν μπροστά στα τρομαγμένα σας μάτια
Τώρα τα καταλάβαμε όλα καταλάβαμε
Τη δύναμή μας και για τούτο μιλώ
Με σπασμένη φωνή που κλαίει
Κάθε φορά στη θύμησή τους.

Από τη συλλογή: Περίοδος χάριτος, 1992

Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Αυτά που λέγαν πάντοτε οι μεγάλοι τα λες τώρα κι εσύ με
τη σειρά σου και είναι γνώση η δροσερή σκυτάλη που σου
έχουν παραδώσει άλλα χέρια συνετά

Με τον καιρό απομακρύνονται τα εμπόδια που σου κόβανε τη
θέα προς το βυθό του χρόνου σε κατέχει μια επιείκεια η μνήμη
κι οι αισθήσεις τώρα πιο ελαστικές

Στήνουν γύρω σου παγίδες τις καλύπτουνε προσεχτικά όπως
άλλοτε με χρώματα πολέμου κι είναι τα όνειρα κι οι ελπίδες
τα γνωστά εκείνα υλικά ταρίχευσης που σε γλιτώνουν τελικά
από τον κατακλυσμό

Η θάλασσα όπου κολυμπούσες κάποτε και ψάρευες έπηξε στη
θέση της φυτρώσαν πάρκα και οικοδομές φωνές μικρών παι-
διών λικνίζονται στον άνεμο που είναι η στίλβη των μαιτών
σου οι θέσεις που υποστήριζες

Όλα είναι ένας αντικατοπτρισμός μια διάσταση μέσα σε μια
άλλη διάσταση βρίσκεσαι μισός στον αέρα κι ο υπόλοιπος ένα
εκτόπλασμα χάνεσαι μέσα στη βουή του καταρράχτη που σε
παρασέρνει.

Και το άλλο πρωί στο πρόγευμα
Ξανά το αρνητικό της ταινίας με τις μαύρες χαρές
Το πρόγραμμα οι υποχρεώσεις το αλληλέγγυο σύστημα
Ο φαύλος κύκλος που δεν πολυγωνίζεται.