ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Μητρόπουλος

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Μάνος Κοντολέων γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ασχολείται με τη λογοτεχνία από τα παιδικά του χρόνια.
Γράφει μυθιστορήματα, διηγήματα, παραμύθια και κριτικά σημειώματα.
Συνεργάτης πολλών εφημερίδων, περιοδικών, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών.
Αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Unicef. Μέλος του Δ.Σ. του ΕΚΕΒΙ.
Βραβευμένος με Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1998.
Βιβλίο του έχει αναγραφεί στον Διεθνή Τιμητικό Πίνακα της ΙΒΒΥ, ενώ είναι υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Άντερσεν για το 2002.
Μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στη Γαλλία και στις ΗΠΑ.
Είναι ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους έλληνες συγγραφείς.
Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 40 βιβλία του -άλλα από αυτά ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία, άλλα στην λογοτεχνία για νέους και άλλα στη λογοτεχνία που απευθύνεται σε ενήλικες αναγνώστες - τελικά ίσως είναι ο μόνος έλληνας συγγραφέας που και το κοινό και η κριτική του έχει αναγνωρίσει την ικανότητα να μπορεί αποτελεσματικά να απευθύνεται σε αναγνώστες διαφορετικών ηλικιών.

Για εφήβους και νέους

1. Οι δυο τους κι άλλοι δύο (νουβέλα), Αθήνα, Άμμος, 1987
2η έκδοση, Αθήνα, Πατάκης, 1994- 6η έκδ. 2000. Σελ. 80 ΙSBN: 960-293-957-5 (Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου).
2. Το ταξίδι που σκοτώνει (μυθιστόρημα) Αθήνα, Καστανιώτης, 1989 17η εκδ. 1999. Σελ. 105 ΙSBN: 960-03-0364-9.
3. Δομήνικος (μυθιστόρημα), Αθήνα Πατάκης, 1992, 8η έκδοση 2000. Σελ. 134. ISBN: 960-293-724-6.
[Τιμητικός πίνακας Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για παιδιά (ΙΒΒΥ)]
4. Γεύση Πικραμύγδαλου (μυθιστόρημα), Αθήνα, Πατάκης, 1995-10η έκδ. 2000. Σελ. 265. ISBN: 960-360-303-1.
5. Μάσκα στο φεγγάρι (μυθιστόρημα), Αθήνα, Πατάκης 1997 - 3η έκδ. 1998. Σελ. 503. ISBN 960-600-088-5
6. Ροκ Ρεφρέν (μυθιστόρημα), Αθήνα, Πατάκης, 1999-2η έκδ. 2000. Σελ. 255. ΙSBN: 960-600-982-3.

Εργογραφία (επιλογή)

Για παιδιά
1. Η Γη, το σπίτι μου - Έξι Παραμύθια για το περιβάλλον, Αθήνα Εστία, 1979 -2η έκδ. 2000. Σελ. 79 ISBN: 960-05-0957-3
2. Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει (παραμύθια) Θεσσαλονίκη, ΑΣΕ, 1982 11η έκδ. Αθήνα, Δελφίνι 1993 - 17η. Αθήνα, Πατάκης, 1998. Σελ. 37. ISBN 960-600-829-0.
3. Ο αδελφός της Ασπασίας (μυθιστόρημα), Αθήνα, Πατάκης, 1993 2η έκδ. 1993, 3η εκδ. 1994, 10η έκδ. 2000. Σελ. 135. ISBN: 960-293-837-4.
4. Τα φαντάσματα της σοφίτας (μυθιστόρημα) Αθήνα, Πατάκης, 1996 -6η έκδ. 2000 Σελ. 139. ISBN: 960-360-599-9.
5. Η ιστορία του σκύλου Θα Δείξει (μυθιστόρημα) Αθήνα, Πατάκης 1999. Σελ. 66. ISBN: 960-600-855-Χ

Μυθιστορήματα

1. Με στοιχεία προσωπικών συνεντεύξεων. Αθήνα, Καστανιώτης, 1984 -2η έκδ. Αθήνα, Πατάκης, 1996. Σελ. 188. ISBN: 960-360-544-1.
2. "Τα φώτα!" είπε. Αθήνα, Καστανιώτης, 1986 -2η έκδ. Αθήνα, Πατάκης, 1995, 4η 1998. Σελ. 231 ΙSBN: 960-360-360-0.
3. Αποφάσισα να σκοτώσω τον Ερμόλαο. Αθήνα, Ρόπτρον, 1989, 2η έκδοση Αθήνα, Δελφίνι 1993, Σελ. 90 ISBN 960-309-098-0.
4. Ιστορία Ευνούχου. Αθήνα, Πατάκης, 2000, 2η έκδ. 2000. Σελ. 252. ISBN 960-378-794-9.

Διηγήματα

1. Ερωτικές ιστορίες μιας παιδικής ηλικίας. Αθήνα, Πατάκης 1992, 3η έκδοση 1993-4η έκδ. 1998. Σελ. 82 ISBN : 960-293-720-4.

Ειδική Έκδοση

Δόξα και δάκρυ - η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων από το 1896 έως τις μέρες μας (σε συνεργασία με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα) - Αθήνα, Πατάκης, 2000, 2η έκδ 2000. Σελ. 335. ISBN: 960-378-558-Χ.

Μεταφράσεις

Γαλλικά

1. Un gout d' amande amere. L' ecole des loisirs, 1997 Σελ. 208. ISBN 2211036163
2. Νous deux et les deux autres. L' ecole des loisirs, 1990. Σελ. 113. ISBN 2211067336.

Αγγλικά:

Μάσκα στο Φεγγάρι. Θα κυκλοφορήσει το 2001 στις ΗΠΑ από τις εκδόσεις Seadud.

O συγγραφέας Μάνος Κοντολέων

Ξέρετε μερικά κείμενα είναι σαν τους ανθρώπους: Μιλούν, κινούνται και χειρονομούν, αγγίζουν. Υπάρχουν βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά κι εφήβους και χαϊδεύουν τους αναγνώστες τους κι άλλα που τους κρατούν σφιχτά το χέρι, καμιά φορά λίγο δυσάρεστα, πασχίζοντας να τους χειραγωγήσουν. Κι άλλα που συνηθίσαμε να τα χαρακτηρίζουμε "γροθιά στο στομάχι" και που η παιδαγωγική λογοκρισία ίσως δεν θα τα καλόβλεπε ως νεανικά αναγνώσματα.
Τα βιβλία του Μάνου Κοντολέοντα δεν είναι τίποτ' απ' όλ' αυτά, είναι κάτι άλλο. Κάτι σαν χτύπημα στον ώμο αφυπνιστικό και συνθηματικό, κάτι σαν επιδέξιο, αποφασιστικό και μετρημένο σπρώξιμο στο κατώφλι της ζωής, ή μάλλον στον σκοτεινό και δαιδαλώδη διάδρομο της εφηβείας, όπου παραμονεύουν εμπειρίες τραυματικές, σκιές και φαντάσματα. Είναι μια ώθηση για το ξεκίνημα και τη συνέχιση τούτης της πορείας που καταλήγει στην ενηλικίωση, την αυτογνωσία, τη συμφιλίωση με τα πράγματα, με τους άλλους και με τον εαυτό μας, στην αρχή της ωριμότητας, όχι μόνο της ηλικιακής, αλλά της ωριμότητας μ' όλες τις έννοιες που μπορεί να πάρει η λέξη.

Αλεξάνδρα Ζερβού
Καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας
στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου.

Ρεαλιστική ή φανταστική η γραφή του Μάνου Κοντολέων, αποτελεί το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις λογοτεχνική σύμβαση που μεταφέρει στον αναγνώστη με διαφορετικό τρόπο η καθεμία, την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Γιατί η δουλεία του "καλλιτέχνη" της λογοτεχνικής γραφής είναι να εισάγει τον αναγνώστη του σε ένα σύμπαν λογοτεχνικό που θα του αποφέρει απόλαυση και προσωπική εξέλιξη. Ο Κοντολέων δοκιμάζει συνεχώς τα λογοτεχνικά του όρια. Αποπειράται, υποχωρεί, επανέρχεται, ξαφνιάζει. Και χωρίς άλλο συμπαρασύρει στην απόλαυση τον αναγνώστη του.

Μένη Κανατσούλη
Καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Περιοδικό Ελίτροχος, τεύχος 17-18, 1999

Ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων

Ο Μάνος Κοντολέων είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς. Υπέρ αυτής της άποψης, η οποία φαίνεται απλοϊκή κι είναι μάλλον συνήθης για την παρουσίαση του έργου δημιουργών, συνηγορεί κυρίως ένα βασικό γεγονός: ο Μάνος Κοντολέων εκτός από το ότι έχει γράψει βιβλία και για παιδιά και για εφήβους και για ενήλικες αναγνώστες, είναι ένας συγγραφέας, από τους ελάχιστους, ο οποίος αν και έχει κυρίως "χρεωθεί" στην παιδική και νεανική λογοτεχνία, πετυχαίνει, αφ' ενός με τις αφηγηματικές του τεχνικές οι οποίες συνεχώς διαφοροποιούνται και εξελίσσονται ανάλογα με το θέμα - αρκετές φορές προωθημένο για την ελληνική πραγματικότητα και πάντα μέσα στο κλίμα μιας ευρωπαϊκής λογοτεχνίας - κι αφετέρου με την πολυσημία των θεματολογικών του κατηγοριών στα περισσότερα έργα του να γεφυρώνει αναγνωστικά διαφορετικές ηλικίες. Ένα άλλο γεγονός που επίσης συνηγορεί, εκτός του ότι συνιστά μια διαρκή "άσκηση" γραφής και αφορά τα θέματα και τη γενικότερη υφολογία του συγγραφέα, είναι η πολυγραφότητά του. Είναι από εκείνους τους δημιουργούς που στα είκοσι δύο χρόνια της έως τώρα πορείας του έχει καταθέσει ένα ικανό αριθμό βιβλίων (μυθιστορημάτων, διηγημάτων, παραμυθικών ιστοριών). Δίχως βέβαια η ποσότητα να είναι πάντα και δηλωτική της σημαντικότητας ενός συγγραφέα, στην περίπτωση του Μάνου Κοντολέων επιτυγχάνεται το θαυμαστό συνταίριασμα της με την ποιοτική αξία.

Γιάννης Παπαδάτος
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό Ελίτροχος, τεύχος 17-18, 1999

Aspasia's brother
Ο αδελφός της Ασπασίας

Ten-year old Damianos lives with his parents and his sister Aspasia in Athens. They make up a very happy family. Damianos, using his own style, narrates the various incidents which he and his parents experience. He also introduces us to his mother who is perpetually in a hurry to finish her chores, to his father who is constantly in a state of absent mindedness, to his sister who is on a continuous state of complaining, and last but not least to his great resolutions. He must become more organized. He must make his handwriting more legible and he must stop talking in a confused way. As all this is happening, Damianos suddenly becomes famous. And his life really changes.

The ghosts of the attic
Τα φαντάσματα της σοφίτας

Three friends, Domenicos, Anna and Orestes, usually spend some of their spare time at a loft. Domenicos plays with his gameboy, but Anna and Orestes would rather listen to music, read poems and admire old clothes and objects found in the loft. A carnival party gives the children a chance to use some of the clothes. Then, their owner appeared…
Είναι οι παππούδες του πατέρα του Δομήνικου και της Άννας, που έχουν πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Και τότε θα ξεκινήσει μια ασυνήθιστη σχέση ανάμεσα στα παιδιά και στους δύο ηλικιωμένους. Μια σχέση που θα γεφυρώσει δύο εποχές και θα αμφισβητήσει το θάνατο.
A story full of humour, mystery and tenderness.

The story of the dog called… We'll see
H ιστορία του σκύλου … Θα Δείξει (παιδικό)

Ο Θα δείξει είναι ένας απλός σκύλος. Ούτε κυνηγόσκυλο, μήτε σκυλάκι συντροφιάς, αλλά και ούτε σκύλος φύλακας. Γι' αυτό και κανένας δεν τον θέλει. Μα αυτός είναι ένας σκύλος φιλικός με το φυσικό περιβάλλον, με … αρχιτεκτονικά και γενικότερα με… καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Εννοείται ότι γνωρίζει …γραφή και ανάγνωση! Ένας τέτοιος σκύλος, λοιπόν, πέρασε πολλές δυσκολίες ώσπου να καταλήξει σε μια οικογένεια. Και δεν ήθελε πολλά πράγματα. Μόνο αγάπη, κατανόηση και αληθινή αποδοχή από τους άλλους. Είναι ένα τρυφερό βιβλίο με πολλά σύγχρονα μηνύματα, που έχει αγωνία, περιπέτεια και πολλές διασκεδαστικές στιγμές…

Γιάννης Παπαδάτος
Ο κόσμος της Unicef, Χειμώνας 1999

Both of them and two more
Οι δυο τους κι άλλοι δύο

Μετά το ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, ο Μάρκος αποφασίζει να μεγαλώσει μόνος του την μικρή του κόρη, την Πηνελόπη. Κάτι τέτοιο παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες, αλλά τελικά πατέρας και κόρη ανακαλύπτουν τον τρόπο να ζουν μαζί. Μέχρις ότου φτάνει ο καιρός που η έφηβη πια Πηνελόπη, θα αισθανθεί τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Και είναι η ίδια εποχή που ο Μάρκος, κουρασμένος από τη μοναξιά αποφασίζει να φέρει ένα νέο του δεσμό μέσα στο σπίτι.
Κι έτσι οι δυο τους γίνονται τέσσερις. Και νέες δυσκολίες παρουσιάζονται. Όταν όμως κι αυτές θα ξεπεραστούν, τότε ο Μάρκος και η Πηνελόπη δε θα είναι μόνο πατέρας και κόρη, αλλά παράλληλα και δύο φίλοι.

Το ταξίδι που σκοτώνει

Πρόκειται για ένα εφηβικό μυθιστόρημα που αφορά ένα νέο, δεκαεξάχρονο αγόρι και το φοβερό και τρομερό ταξίδι του στην πικρή και θανατερή χώρα των ναρκωτικών. Ο Κοντολέων εδώ δίνει ένα ακόμα δείγμα της ώριμης συγγραφικής δουλειάς του. Με τρόπο ρεαλιστικό, σε μια γλώσσα "γυμνή" και χωρίς συμβολιστικά μοτίβα, καταγγέλλει την εξάπλωση των ναρκωτικών μέσα στα σχολεία. Ο Στέφανος, αντιμετωπίζοντας προβλήματα εφηβείας δοκιμάζει το "ταξίδι". Εδώ, θάλεγα, παρακολουθούμε κινηματογραφικά τη βαθμιαία πρόοδο και εσωτερική εξέλιξη της ιστορίας και μαζί του ήρωα: αθώα πάρτι, καφετέριες, ποτό, τσιγάρα, ερωτικά βλέμματα, "σκόνη"… χρήστης και διακινητής ναρκωτικών, ο θάνατος ενός φίλου…
"Το ταξίδι που σκοτώνει" είναι μια σαφής προειδοποίηση και αποκάλυψη για όλους.

Β. Δ. Αναγνωστόπουλος
ΚαθηγητήςΠανεπιστημίου Θεσσαλίας

Dominicos
Δομήνικος

A young boy, Domenicos, is looking for a medicine that will help his father recover from a serious accident. Throughout this effort, he will become familiar with strange countries and people; the memory island with the black and white statues; the red desert with five floor pyramid; the dod with the snakes; the house which is upside down, and the girl with the closed eyes. In all these places, he is going to have great adventures, he is going to take risks, enjoy life and, at the end, along with the medicine, he is going to discover the important values of life. In this way, the child is changed to a responsible teenager.

A taste of bitter almond
Γεύση πικραμύγδαλου

Phaedra and Odysseas are two 18 - year - old university students. Phaedra is doing theater studies and Odysseas is studying mathematics and music. Phaedra wonders if she 'II ever be able to make her dreams come true. Odysseas is more energetic, but an unsuccessful love affair has made him hesitant in his relationships with others.
Phaedra and Odysseas met each other and soon they fall in love. But they can not know that their love will be marked with the tragic story of two AIDS victims.

Η "Μάσκα στο φεγγάρι" είναι ένα μυθιστόρημα που με άρπαξε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα πως από τη σύλληψή του ως την έσχατη λεπτομέρεια της δομής του και της υφής του με αφορούσε. Και ως εκπαιδευτικό και ως κριτικό του θεάτρου. Ως εκπαιδευτικό γιατί προτείνει, με γνώση και κύρος, μια προχωρημένη αντίληψη για την παιδαγωγική διαδικασία. Ως κριτικό θεάτρου γιατί κατορθώνει να θεμελιώσει με ατράνταχτα στοιχεία τη σημαντική συμβολή που μπορεί να διαδραματίσει το θεατρικό παιχνίδι στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Όταν όμως διάβασα για δεύτερη φορά το κείμενο, ανακάλυψα την κρυμμένη σοφία του. Ο Κοντολέων θαρρώ πως, μάλλον ενστικτωδώς, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι του λείπει, αντίθετα μάλιστα, η επιστημονική τεκμηρίωση, συνέλαβε πως η παιδαγωγική διαδικασία, όταν δεν παγιδεύεται σε σχηματοποιήσεις και στείρες θεωρητικολογίες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τελετή μυήσεως.
Και σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο, όπου κυριαρχεί ένα φετίχ, μια μάσκα στο φεγγάρι, η εμπειρία της μυήσεως οδηγεί - τους ήρωές του και τους αναγνώστες του - στη διαύγεια μιας λυτρωτικής ανατολής ηλίου.

Κώστας Γεωργουσόπουλος
Κριτικός Θεάτρου
Από την εισαγωγή στο βιβλίο

Rock Refrain
Ροκ Ρεφρέν

A young man named Linos is the main character oh this novel. A singer and favourite with young people of his day, totally identifies with his father, a singer who was a '70s idol and who died suddenly. Though the father is absent from the scene, he nevertheless charts his son's course in an authoritarian way, His father, a rebel" but "with a cause", left the traces of a youth that he wishes to "subjugate". Linos, a "rebel without a cause", as he imitates the steps of someone else, comes to find the strength that youth always conceals.
Abandoning paths leading nowhere and the horrid form that identification takes, he opens up his own paths.
When he realizes that his own steps are leading him to the same end as his father, he manages to escape through a sudden and dangerous action which, in effect, is a descent into the depths of his soul.
He manages to free himself from the paternal and maternal model, or rather, from a triple form of pressure: that of his parents and the artist, his dead father, who is guiding his life.
The narrative structure of the novel keeps the reader in suspense.

Yannis Papadatos
Ithaca No 6,2000

Το ευνουχισμένο σώμα δεν διαφέρει από την ευνουχισμένη ψυχή. Αυτός είναι ο κυρίαρχος συμβολισμός του βιβλίου. Ο ευνούχος Έλενος των δολοπλοκιών, των πολιτικών εγκλημάτων, της ίντριγκας, των ποικίλων διαπλοκών της εξουσίας είναι ο οποιοσδήποτε στυγνός Μακιαβέλι της σύγχρονης παρεαεξουσίας, του παρασκηνίου. Δεν μας αφορά το πώς ικανοποιεί τη σεξουαλική του ορμή. Το βέβαια είναι ότι σ' αυτό το πρωτίστως ψυχικό επίπεδο είναι πληγωμένος, τραυματισμένος, θυμωμένος, αγριεμένος, είναι εν τέλει ένα παραπονεμένο παιδί που κρύβεται πίσω από τις διάφορες αυταρχικές μάσκες και τα αρχομανή σενάρια υφαρπαγής της εξουσίας.

Άρης Μαραγκόπουλος
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Από την παρουσίαση του μυθιστορήματος, Νοέμβριος 2000

Ο Μάνος Κοντολέων μας έδωσε ένα μη τυποποιημένο μυθιστόρημα. Το ιδιότυπο φαινόμενο του ευνούχου - άνακτα (στην κυριολεξία του όρου) που αρκετές φορές ήταν υπεύθυνος για τις τύχες λαών και εθνών πολιορκείται εδώ από μια διεγερτική, δυναμική γλώσσα που είναι σε θέση να συμβολοποιεί, να υποκαθιστά και να υπαινίσσεται μια ευρύτερη θεματική.

Γιώργος Βέης
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Μάρτιος 2001

Στέφανος Δάνδυλος: Περιγράφετε μια γοητευτική ιστορία σε αβέβαιο τόπο και χρόνο, σίγουρα όμως είναι ένα θέμα που δε γνωρίζει σύνορα. Θα μπορούσε το εύρημα του ήρωα - ευνούχου να αποτελεί παραπομπή στα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου, δεδομένης της πνευματικής αναπηρίας που μαστίζει τη σημερινή εποχή;

Μάνος Κοντολέων: Πιστεύω πως το μυθιστόρημά μου είναι και ερωτικό μα και πολιτικό κείμενο. Και ασφαλώς ο συμβολισμός που αναφέρετε έχει άμεση σχέση με το ότι συμβαίνει σήμερα.
Σήμερα τον απλό πολίτη η εξουσία (με όλες τις μορφές που εκφράζεται - πολιτική, ΜΜΕ, οικονομική κλπ) τον ευνουχίζει πνευματικά και τον βιάζει συναισθηματικά. Από εκεί και πέρα όμως έρχεται η ευθύνη του καθένα μας. Αντιδρά ή η υποτάσσεται; Αντιστέκεται ή συμπορεύεται; Η κάθε απόφαση έχει το δικό της κόστος. Ας γνωρίζουμε την τελική πληρωμή πριν υπογράψουμε τα γραμμάτια που μας παρουσιάζονται.

Εφημ. ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ,
31-12-2000

Τears and Glory
The Olympic Games since 1895
(with Dimitris Konstandaras)
Δόξα και δάκρυ
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από το 1986 έως τις μέρες μας
(μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα)

The book records what preceded the modern organization of the Olympic Games and everything that happened at the games. Simultaneously, a description is given of the international and political background in which the athletic events took place. The focus of the book moves from the history of the 20th century to the organization of the Olympic games and from the on an individual case which is highlighted in a short story.
Is not a book about results and records - although these too are mentioned. It's not a historical review of the 20th century, but some of the events are commented ulon, though it's not a collection of comments and criticism; this book is an analysis with a political and social attitude. It's a book that can be read from the beginning to end or from the end to the beginning.

Σήμερα είναι Κυριακή. Οι Κυριακές με κάνουν να στεναχωριέμαι. Δεν είναι σαν τα Σάββατα, που ξυπνάς και σκέφτεσαι πως έχει δύο ολάκερες μέρες μπροστά σου δίχως τις σκοτούρες του σχολείου, δίχως το πρωϊνό ξύπνημα, δίχως τα απογευματινά μαθήματα αγγλικών ή γαλλικών ή πιάνου.
Τις Κυριακές ξυπνώ και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως δεν έχω ακόμα διαβάσει τα μαθήματα της Δευτέρας ούτε έχω άλλο πρωινό για χουζούρι.
Έχω και τις γκρίνιες του μπαμπά. "Δαμιανέ, σήκω! Δεν έχεις διαβάσει και είναι δέκα το πρωί! Πότε θα προλάβεις;"
Ομολογώ πως έχει δίκιο. Δεν προλαβαίνω. Πάντα τις Δευτέρες πάω στο σχολείο με κάποιο διάβασμα μισοδιαβασμένο.
Αχ, αυτές οι ώρες της Κυριακής! Πως φεύγουν τόσο γρήγορα; Κάτι να ξυπνήσω, κάτι να πιω το πρωινό μου με τη ησυχία μου, κάτι να ξεφυλλίσω το Σούπερ Μίκυ, να το μεσημεριανό φαγητό, άντε μετά και λίγο τηλεόραση… ε, έφτασε έξι το απόγευμα κι έχω και το μπάνιο. Σήμερα όμως είμαι τυχερός. Αύριο έχουμε πρωινό περίπατο. Θα μας πάνε στο μουσείο. Να δες πως μας το είπανε; … Νομίζω Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ή κάπως έτσι.
Η μαμά, κάθε φορά που ακούει πως θα επισκεφτούμε κάποιο μουσείο, λέει: "Α, τι ωραία!" Εγώ, όμως, είμαι σίγουρος πως θα βαρεθώ. Στα μουσεία πρέπει να μιλάς σιγανά, να περπατάς αθόρυβα και όταν ο Γιωργής με σκουντά κι εγώ γυρίζω να του πω καμιά κουβέντα, πάντα κάποιον ακούω να λέει: "Ησυχία, νεαρέ μου!"………..

(από το μυθιστόρημα "Ο αδελφός της Ασπασίας")